Ik hoor wel eens dat het blad van Linda de Mol, Linda., een van de meest succesvolle tijdschriften van de laatste jaren is. Het is dan ook weinig verrassend dat de ene na de andere imitatie opduikt: L’Homo, Gullit, Maarten en Matthijs. Deze week hadden we dan eindelijk Geert. Volgens de cover de glossy met de zachte G. Dus ik snel naar de AKO, om dit unieke nummer te bemachtigen.
Toen ik een jaar of achttien was, kocht ik voor het eerst de Expreszo. Het zal de meeste mensen niets zeggen, maar dat is een blad voor homo- en biseksuele jongeren. Hartstikke eng natuurlijk om te kopen, want dan zou de dame van de Bruna misschien denken dat je homo bent, en dat wil je niet als je nog niet uit de kast bent. Precies dat gevoel kwam terug bij het kopen van de Geert. Want hoe moet de verkoopster van de AKO het feit dat je dit blad koopt interpreteren? Is de koper een Geert-fan of een Geert-hater?
Voor volk en vaderland
Ik gok dat ik overkwam als een fan. Als je een enorme hekel aan Geert hebt, koop je natuurlijk geen blad met zijn naam, waarop hij je vriendelijk tegemoet lacht. Er staat op: “Exclusief: voor volk en vaderland” en “lifestyle: rechtse lente”. De Geert-hater zal sowieso de kans dat hij als fan wordt gespot proberen te minimaliseren. Hij koopt het blad op voorhand niet, wil er in de trein niet mee gezien worden en wil sowieso niets over Geert lezen. De uitgever zal het blad dus wel voor de fans bedoeld hebben.
Al snel blijken de koppen op de cover ironisch bedoeld. We kunnen de bordesfoto van Rutte-Verhagen bestellen waarbij het portret van Geert boven het kabinet megagroot aan de gevel van het paleis hangt. De Ku Klux Klan vraagt ontheffing aan voor het boerkaverbod. Amal Tazi showt enkele hoofddoeken, onder de titel “kopvoddenmode”. Een psychiater analyseert het virus van Wilders, er volgt een cursus “Wilders worden” en wat foto’s van burgers met hun held. Hoogtepunt: een strip waarbij een op Wilders lijkende man naakt op bed ligt te vrijen met een andere man.
Humor?
En zo gaat het maar door. Fans zullen dit blad zeker niet gekocht hebben als ze er maar één pagina van hebben gelezen. Stel dat een Geert-fan dit blad toch koopt. De enige conclusie die de fan uit dit blad kan trekken is dat alle rechtse vooroordelen over journalisten en de linkse kerk waar zijn. Is dit dan de intentie van de makers? Of is de intentie bij nader inzien toch de Geert-haters te bereiken met flauwe foto’s waarbij Geert’s hoofd op het lichaam van een buikdanseres is geplakt? En moeten die haters leren dat ze nooit naar Rucphen moeten gaan, omdat daar veel PVV-ers wonen?
De Geert is voor niemand. Het is voor Geert-haters te flauw en voor Geert-fans eigenlijk ook. Dan blijft de derde interpretatie over: het is een kunstproject waarbij journalisten de burger aan het denken willen zetten over het fenomeen Wilders. Maar dat kun je alleen doen door in een serieuze context de discussie aan te gaan over de standpunten van de PVV. De Geert illustreert slechts dat er zinloze, slechte kunstprojecten bestaan, waardoor zelfs Geert-haters op het idee kunnen komen dat alle cultuursubsidies moeten worden afgeschaft (al is dit blad vast 100% commercieel). Zo spelen Wilders-critici de PVV alleen maar in de kaart.
Chris Aalberts is docent en onderzoeker politieke communicatie (www.chrisaalberts.nl)
