Mijn ouwelui vonden dat ik naast mijn Nederlanderschap ook mijn Marokkaanse identiteit met een officieel document moest bekrachtigen. Omdat ik mijn ouders niet wilde teleurstellen besloot ik het Marokkaanse paspoort aan te vragen. Precies vijftien jaar geleden stapte ik het Marokkaanse consulaat in Amsterdam binnen. Bij de ingang van het gezantschap aan de Vondelstraat werd ik door een jongeman verwelkomt die er duidelijk genoegen in schepte om te laten zien dat ook hij over macht beschikte. Een mentaliteit die onder toenmalig koning Hassan algemeen gebezigd werd door ambtsdragers.
Na heen en weer, op en neer, en van het kastje naar de muur te zijn gestuurd verliet ik onverrichter zake het consulaat. Bij de uitgang haalde ik mijn Nederlandse pas tevoorschijn en vertelde de jongeman op mijn beste Arabisch dat ik aan één reisdocument genoeg had en dat hij met dat andere zijn achterste kon afvegen of wat mij betrof er ook gerust ín mocht steken. En rende toen keihard weg. Op dat moment, tijdens het rennen, besloot ik dat ik er alles aan zou doen om nooit meer met de Marokkaanse autoriteiten in aanraking te komen.
Twaalf jaar later werd mijn zoontje geboren. Als trotse vader deed ik in het stadhuis aangifte van de geboorte van ons kind. Van de ambtenaar, in dienst van de gemeente, kreeg ik te horen dat we ons kind anders moesten noemen omdat de naam die we aan ons zoontje hadden gegeven niet goedgekeurd zou worden door de Marokkaanse overheid. U zult hopelijk begrijpen dat ik er op dat moment even niets van begreep. Was ik nu zonder het door te hebben in Marokko beland? De vrouw legde me uit dat de Marokkaanse regering een namenlijst hanteert en dat Marokkanen waar ook ter wereld een naam uit deze lijst moeten kiezen willen ze hun kind bij het consulaat ingeschreven krijgen.
Op mijn beurt legde ik de mevrouw uit dat ik niets met Marokko te maken had, en dat ik het ook graag zo wilde houden. ‘Wij zijn geen handlangers van Marokko meneer, dat ziet u verkeerd. Dit is serviceverlening aan onze burgers van Marokkaanse komaf.’ ‘U noemt iets dat ik ongevraagd opdrongen krijg dus service ,‘ antwoordde ik. Hier had de dame niet van terug en schreef daarna ons kind met de de door ons gegeven naam in.
Later toen ik het uittreksel dat ik meegekregen had inkeek, zag ik dat ons mannetje ook als Marokkaan geregistreerd stond. Als een van de weinige landen schrijft Nederland ieder kind dat een of meer ouders heeft met de Marokkaanse nationaliteit automatisch als Marokkaan in. Of je dat wilt of niet en of het correct is of niet. Het wordt tijd dat Nederland met dit automatisme ophoudt. Het wordt tijd dat Marokko stopt ons zijn nationaliteit en namen op te leggen. Er is een Marokkaans spreekwoord dat zegt ‘Als je de teugels te veel aanhaalt, zal de band breken.’ De toekomstige generaties zullen zich van Marokko afwenden als het land doorgaat met zijn wil aan ons op te leggen, de band zal breken. Het is aan Marokko om dat te voorkomen.
Moussa Aynan is gemeenteraadslid voor de PvdA in Haarlem
