Een Islamitische slager wiens stier was ontsnapt, wilde deze alsnog slachten nadat een vrouw geld had ingezameld om het beest over te kopen. Daar zijn een heleboel dierenliefhebbers over gevallen. De afspraak was dat de stier voor 2500 euro naar een ‘koeienrusthuis’ (wie verzint het) zou worden gebracht. Maar ‘s nachts lag de slager maar te woelen en te draaien in zijn bed, en zei tegen z’n vrouw: “’Ik ben nog gek ook, dat ik dat beest verkoop. Stieren zijn om op te eten, dus ik slacht hem gewoon. Tenzij die malle demonstranten 5000 euro neer willen leggen en dan gaan wij fijn op vakantie naar Marokko/Turkije/Syrië, etc.”
Hypocriet
Toegegeven, dat was niet zo netjes van deze meneer Slager. Maar het is ook niet zo netjes van de dierenliefhebbers. Want al die andere beesten dan, die dagelijks worden geslacht? Nee, het gaat om het ritueel slachten, het halal slachten. Dat is zielig. Ja, dat is zeker niet zo aardig en wat dat betreft heeft de PVV misschien best wel een punt met zijn dierenmishandeling. Maar daarna gaat iedereen gezellig naar de Turkse bakker om een pita shoarma met kaas of Turkse pizza met lam te eten en dan vergeten we allemaal dat die beesten ook ondersteboven met doorgesneden keel zijn leeggebloed. Natuurlijk zijn er mensen die overtuigd vegetariër zijn en alleen op stoffen schoenen lopen en nooit een leren tas zullen kopen. Dat is prima. Mooi dat je een ideaal hebt en ga vooral zo door. Maar mensen zullen nooit stoppen met dieren te eten.
Het verschil zit hem in het feit dat deze stier is gezíen is door mensen. Hij bestáát. Dat kunnen we niet meer ontkennen. De kraai Kwark uit het boek Otje van Annie M.G. Schmidt zei het al: “Een diertje dat een naam heeft is om mee te praten, en niet om op te eten.” Niemand zou zijn eigen hond opeten. Maar als je in China op vakantie zou zijn, en de mogelijkheid krijgen hond te proeven, zou je dan…?
Confrontatie
Sommige mensen vinden het zielig wanneer anderen op dieren gaan vissen: “Hoe zou jij het vinden om met een haak door je lip uit je natuurlijke habitat getakeld te worden? Om vervolgens je kop ingeslagen te krijgen?” Dat soort werk. Maar als ze een viskraam zien, halen ze een lekkere grote zak kibbeling met knoflooksaus.
Het is logisch dat je niet geconfronteerd wilt worden met de dood van het dier, voor je het op eet. Je kunt je nu eenmaal niet druk gaan lopen maken over al het leed in de wereld, anders krijg je een heel naar leven. Het is ook logisch dat een dier dat je ‘kent’, je meer doet dan de dieren die je niet ziet. Maar mensen consumeren al eeuwenlang dieren, in de breedste zin van het woord. We eten dieren, we dragen dieren, we werken met dieren. Zo is onze verhouding met dieren nu eenmaal. Natuurlijk wil iedereen het liefst dat een kip dartel in een wei kan drentelen voor we haar opeten (wat op zich ook cru is: want dan heeft ze net zo’n fijn leven en dan maken we haar dood), maar daarna trek je je leren schoenen aan en loopt naar de supermarkt om een blikje ‘brokjes kip in saus’ te kopen voor je kat, die in huis hebt gehaald. Omdat je zo van dieren houdt.
Dionne Boekestijn is eeuwige ‘student’ die wanhopig poogt ‘werkend’ te worden. 23 jaar, schrijft, eet en leest.
