Het was 1978 en de eerste Joy Division EP was een feit: An Ideal For Living wordt door de band zelf uitgebracht. Binnen een mum van tijd was iedereen in Manchester op de hoogte van de band met de lugubere naam en haar excentrieke zanger Ian Curtis. Tijdens een show in de Rafters Club zag ook Rob Gretton de kwaliteiten van de band. Gretton, die de vaste DJ van de club was, stelde zich voor aan het viertal als hun nieuwe manager. De jongens stemden automatisch in.
Wilson en Hannett
Ook Tony Wilson, presentator van het populaire programma Granada Reports, was die avond aanwezig. Curtis sneerde hem de woorden “Joy Division, you cunt!” toe en vroeg hem daarna waarom zij nog niet in zijn show waren geweest. Zij zouden de volgende zijn, want Wilson was onder de indruk van het unieke geluid dat Joy Division produceerde. Tevens was hij van plan om zijn eigen platenlabel op te richten. Hij zou de band laten tekenen, zelfs als dat moest in zijn eigen bloed. En zo geschiedde. De mede-oprichter van het label Factory Records was Martin Hannett. Hannett was een producer en voor die tijd zeer vooruitstrevend. Als we de verhalen mogen geloven, gebood Hannett tijdens een opnamesessie drummer Morris zijn drumstel te demonteren en opnieuw op te bouwen in een toilet. Het voortkomende aparte drumgeluid is terug te horen in de nummers ‘She’s Lost Control’ en ‘Atrocity Exhibition’.
Epilepsie
Muzikaal ging het de band voor de wind. Ze kregen landelijke media-aandacht, hun eerste album Unknown Pleasures werd uitgebracht in 1979 en ze tourden mee met The Buzzcocks. Maar op persoonlijk vlak waren er wat tegenslagen. Ian Curtis’ gezondheid, met name. Nadat de heren terugreden van een optreden, ontstond er een ruzie in de auto. Curtis, die de ruzie was begonnen, kreeg vanwege de opwinding zijn eerste epileptische aanval. Het gevolg was dat hij een hele reeks aan medicatie kreeg voorgeschreven, die van invloed waren op zijn psyche. De band zelf leek daar minder onder te lijden dan zijn vrouw, Deborah. Verder stond Curtis bekend om zijn aparte manier van dansen tijdens shows. De ‘Dead Fly Dance’ werd het ook wel genoemd. Hij bewoog zijn armen en benen, die toch al redelijk lang waren, op een dusdanige manier dat hij regelmatig een epilepsie-aanval bij zichzelf opriep. Vanaf dat moment ging de band nog meer draaien om de grillen van Curtis.
Levi Boitelle is een zeer groot Joy Division-adept en heeft zich zelfs laten brandmerken met een Joy Division gerelateerde tatoeage. Dit is deel twee van een drieluik over deze band en het leven van Ian Curtis. Deel één is hier terug te vinden.
