Op 2 februari 2006 stemde de Tweede Kamer in met een Nederlandse missie naar Afghanistan. Onze soldaten werden niet gestuurd om te vechten, maar om putten te graven en scholen te bouwen. Dat was de belofte die het CDA moest doen aan de PvdA om steun voor de missie te krijgen en het was die belofte die het laatste kabinet van Balkenende uiteindelijk de das om deed. Toen in het voorjaar van 2010 al 21 Nederlandse soldaten om het leven waren gekomen, was een verlenging van de missie in Uruzgan voor de PvdA onacceptabel. Misleiding over de aard van de eerste missie naar Afghanistan was de basis voor een politieke crisis, en dus is het logisch om in 2011 dezelfde fout weer te maken.
Toen in 2006 ongeveer 1400 Nederlandse militairen naar het oorlogsgebied in Azië gestuurd werden, wist iedereen dat het een kwestie van tijd zou zijn voordat de eerste lijkzakken besteld moesten worden. Waar gehakt wordt vallen spaanders, en waar gevochten wordt vallen doden. Dat is de nare consequentie van oorlogvoering. Ook de PvdA weet dit, maar door net te doen alsof er niet gevochten zou worden kon die partij zich groot houden, voor de oorlog stemmen en rustig slapen, in ieder geval totdat wat iedereen zag aankomen ook echt gebeurde. De Nederlandse soldaten bleken te moeten vechten, ze bleken te moeten sterven en de PvdA liet liever het kabinet vallen dan een nieuwe missie te steunen.
Nu ligt er dus een nieuw verzoek. Zo’n 350 Nederlanders moeten in Afghanistan politieagenten gaan opleiden. Ze gaan niet om te vechten, maar toch moeten er militairen en straaljagers mee om de boel te beveiligen. Natuurlijk is een opleidingskamp vol politieagenten en Nederlandse militairen een interessant doelwit voor de Taliban. Natuurlijk gaat een dergelijk kamp aangevallen worden, natuurlijk gaan er Nederlanders vechten en natuurlijk zullen er Nederlanders sneuvelen. Dat is het risico waar soldaten zich van bewust zijn als ze aan een carrière in het leger beginnen en dat weerhoudt ze er niet van zich aan te melden.
Discussies over een Nederlandse missie naar Afghanistan gaan dan ook niet om de veiligheid van hen die hun leven riskeren voor Nederland. Het gaat helaas ook niet over het belang voor Afghanistan of geopolitieke verhoudingen. De kern van het debat is nu, net als vijf jaar geleden, of de dood van Nederlandse militairen in een woestijn in Azië, politiek verkoopbaar is. Best treurig eigenlijk.
Adriaan Andringa ziet best heil in een nieuwe missie naar Afghanistan, maar dan wel op de juiste gronden.
