Bipartisanship gaat het heilige woord worden voor de Amerikaanse politiek in de komende twee jaar. Waar de handreiking die Obama aan het eind van 2010 deed naar de Republikeinen al bijzonder effect sorteerde, is de schietpartij in Arizona een extra aanleiding om op zoek te gaan naar een gematigder politiek discours. Velen wijzen naar de extreme retoriek van in het bijzonder de Tea Party Movement (TPM) als aanleiding van de kogel in het hoofd van Gabrielle Giffords. Obama lijkt die boodschap beter te begrijpen dan zijn Republikeinse tegenstanders.
Reince Pribus
In de aanloop naar de State of the Union Address, de Amerikaanse troonrede van volgende week, laten beide partijen zien welk gezicht ze de komende tijd op zullen zetten. Na 25 januari is de politieke luwte van het nieuwe jaar voorbij en zullen de messen geslepen moeten worden voor twee jaar campagne. De Republikeinen kozen een nieuwe partijvoorzitter en lieten met de keuze voor Reince Pribus zien door te willen gaan met de koers die ze het afgelopen jaar grote successen bracht. Pribus liet zich er tijdens zijn campagne expliciet op voor staan zo goed bevriend te zijn geweest met de TPM in zijn thuisstaat Wisconsin.
Vervolgens beriepen de Republikeinen onder de naam Congress for Tomorrow een bijeenkomst om de koers voor het komende jaar vast te stellen. Niet de nieuwe namen of gematigde stemmen domineren de sprekerslijst, maar oudgedienden die zich al jaren inzetten om de Democraten te marginaliseren. Met de keuze voor sprekers als Newt Gingrich en Frank Luntz laten de Republikeinen zien niet van plan te zien om een genuanceerder geluid te laten horen. Daarmee zal het nog moeilijk worden voor een gematigde Republikein om de nominatie van zijn partij het komende jaar naar zich toe te trekken.
Vriendschappen
Obama gooit het ondertussen over een andere boeg. Geheel ‘toevallig’ organiseert de president de avond voorafgaand aan de State of the Union Adress een bijeenkomst voor alle nieuwe congresleden die afgelopen november gekozen werden. Aangezien de Republikeinen een grote overwinning behaalden, betekent dit dat Obama de ruimte neemt om aan het begin van het jaar vriendschappen te sluiten met vele politieke tegenstanders die nog niet zijn geïndoctrineerd door de partij en de felle retoriek die van ze verwacht gaat worden. Obama haalt ze even weg bij de partijleiders die de nieuwe politici onder hun hoede hebben genomen, maakt ze alvast deelgenoot van zijn agenda voor het komend jaar, en laat zien met iedereen te willen samenwerken om Amerika verder te helpen.
Voor de Republikeinen is de winst in 2010 het bewijs dat de conservatie koers van de partij gewerkt heeft. Dezelfde retoriek moet gebezigd worden om in 2012 het Witte Huis te heroveren. Voor Obama is de nederlaag van 2010 het bewijs dat Amerika nog steeds zit te wachten op het beloofde nieuwe politieke discours. Dat heeft hij nog niet kunnen brengen en dus werd hij afgestraft door de kiezers. Waar de Republikeinen de loopgraven opzoeken, doet Obama handreikingen. Met het succes van Obama in december in het achterhoofd, lijkt die laatste strategie een verstandige keuze en lijken de Republikeinen zichzelf naar een nederlaag in 2012 te schreeuwen.
Adriaan Andringa schrijft regelmatig bijdragen over de Amerikaanse politiek op DeJaap.nl
