“Je kunt kritiek hebben op Hyves of Facebook, maar ze hebben één ding gemeen: de onderliggende techniek is verouderd”, zo viel de afgelopen week in ieder geval te lezen op menig website. De kritiek is afkomstig van de 16-jarige Tim van Elsloo en het zou best eens kunnen dat hij hiermee een goed, en gevoelig, punt aanhaalt. Dat de techniek van Hyves bijvoorbeeld soms te wensen overlaat is een klacht die je her en der vaker hoort. Toch is de erg spraakzame Tim niet helemaal objectief met dit snelle oordeel: hij heeft net zijn eigen social network geïntroduceerd en het was dan ook juist het nieuws van deze nieuwe site dat snel de ronde deed over de al bestaande netwerken.
Het lijkt het verhaal van Ben Woldring, de internetondernemer die al op vroege leeftijd in het vak rolde omdat hij op de middelbare school een vergelijkingssite voor telefonie opzette. Nederland kennisland mag dan nog wel steeds een utopie zijn, jonge talenten zijn meestal nog te klein om boven een maaiveld uit te kunnen steken, dus we nemen hun kennis graag aan. Wanneer een middelbare scholier iets doet met internet, dan moet dat haast wel beter zijn dan dat wat de heren bij de mediabureaus en softwarebedrijven zelf kunnen bedenken, zo lijkt de gedachte. Jongeren zijn “er immers helemaal mee opgegroeid”. Het feit dat de gedachte dat jongeren ook beter met nieuwe technologie om kunnen gaan al vele malen weersproken is, doet er voor de beeldvorming weinig toe.
In een land waar vaak geroepen wordt “kom maar terug wanneer het iets oplevert”, in plaats van dat nieuwe ideeën de ondersteuning die een kennisland waardig zou zijn krijgen, zijn we toch op zoek naar die frisse ideeën. En dan is een succesverhaal van zo’n jonge outsider natuurlijk hét verhaal waar we allemaal op zaten te wachten. Meer ruimte scheppen voor fantasie en ‘verwondering’ op de werkvloer maakt zo plaats voor een systeem waar we dit de jeugd toebedelen. Verwondering, vaak de moeder van nieuwe ontdekkingen, dichten we liever de jeugd toe dan dat we onszelf er toe laten verleiden, daarnaast heeft een jonge jongen natuurlijk ook een erg hoge ‘gunfactor’.
Uiteraard worden er ook direct twijfels bij de verhalen geuit. Zelfs paarsebroekenblog Marketingfacts, dat toch niet altijd bekend staat om de kritische analyse van ronkende PR-verhalen, nam een afwachtende houding aan. En inderdaad blijkt er meer aan de hand dan louter een heel handige middelbare scholier. De jongen ontwierp ook al eerder eens een app om musicalinformatie voor Joop (Van den Ende) te kunnen bekijken. Niet geheel ontoevallig neemt pa Van Elsloo plaats in het board of directors van Van den Ende’s Stage Entertainment, een goede springplank met een ronkende PR-machine pur sang.
Wat “specifieke technische details in de diepte” zijn zal wellicht wel altijd een raadsel blijven, feit blijft dat Tim zich wat vergaloppeert in het persbericht dat er bij Nu.nl uit werd geknald. De jonge Van Elsloo is geen onintelligente jongen als we het hele verhaal zo bekijken, maar de musical connectie maakt hem wellicht iets teveel een speelbal van zijn eigen PR machine. Als hij echt in zijn eentje een nieuwe social network site heeft neergezet zal eenieder hem daar de nodige kudo’s voor moeten geven, ook al gaat er nog het nodige fout. Waar het pas écht fout gaat is echter dat de musicalapplicatie al “logisch” voor Van den Ende moest zijn, de ouderlijke connectie vernemen we niet. Hetzelfde gebeurt ook nu weer met de netwerk site, met het bijkomstige feit dat Blytes nieuws van Nu.nl zegt te gaan opnemen, hetgeen als dit een deal betreft het mooie artikel op diezelfde site zou kunnen verklaren.
Tim is zo’n jongen die er vast wel komt. Ja natuurlijk: hij is waarschijnlijk door zijn vader op een toren gezet, en daar mag hij misschien wat minder hoog vanaf blazen. Hoe je het verder ook wendt of keert: hij lijkt wel goed bezig te zijn, of hij nu een succesverhaal weet neer te zetten of niet. Het gaat er echter om dat we liever het verhaal van Tim horen, vader of niet, dan een of ander ander saai verhaal. We houden allemaal van succes maar zijn er zelf eigenlijk een beetje te bang voor. Daarom is het wel fijn dat we dan kunnen zien dat een jong iemand het wel kan, een mooi verhaal dat zo in de boeken kan. Een ideaalbeeld bijna waar we het liefste hard in geloven en daarom lezen we het graag. Blijkt morgen natuurlijk dat Tim toch niet zo goed kan programmeren als heel Facebook bij elkaar, maar daar gaat het ook eigenlijk niet om. U heeft zijn succesverhaal gelezen en morgen wilt u gewoon weer een ander.
CC-foto: Rob Lavinsky – iRocks
