Iedereen heeft het wel eens mee gemaakt, zo’n feestje waar een koppeltje de huiselijke ruzie op tafel gooit. Meestal gaat dat via onderlinge opmerkingen onder de gordel of een koud zwijgen tussen de ‘geliefden’. Soms eindigt het in klappende deuren en gekrijs ‘dat ie maar naar die feeks van kantoor moet gaan!’. Maar hoe het ook gaat, nooit verbetert het de sfeer op het feest. In het ergste geval slaat het bier er zelfs van dood. Met meewarige blikken aanschouwen we het gebeuren, onderling mompelend of ze dat niet gewoon thuis kunnen houden.
Alleen al om die reden is het een wonder dat op die zelfde feestjes op luid volume wordt mee geblèrd met een van de grootste scheidingsruzies ooit in muziek gedocumenteerd; Rumours. Met zijn allen zingen we mee hoe de een maar zijn eigen gang moet gaan, huilen is voor jou te laat. Suikerzoete pop over gebroken dromen waarin de band de eigen scheiding op het podium uitvecht in vol vizier van de hele wereld. En wonder boven wonder, de hele wereld is voor deze plaat gevallen. Als een soundtrack bij hun eigen falende relaties, of gewoon om op te ‘tegelen’ met het eerste vriendinnetje.
En zij maar over glazuurbrekende rifjes zingen dat we niet moeten stoppen met denken aan morgen. Toch denk ik liever terug bij Fleetwood Mac, heel ver terug. Toen de heren nog gewoon de grootste gitaarbelofte van dat moment in de band hadden zitten. Een man die ons niet lastig viel met een scheiding, maar met magisch gitaarwerk om daarna totaal te flippen en het voortuintje van zijn moeder te gaan wieden. Peter Green. Er is nu niet veel meer over van de man, en als hij optreedt doet hij dat met zijn maatschappelijk werker in de band. Want op een dag in 1970 draaide hij door. De dag voordat de vrouwen kwamen en Fleetwood Mac haar ballen verloor.
Tjeerd van Erve is muziekrecensent voor (onder andere) Nu.nl en Gonzo (Circus). Hij beschrijft nieuws en actualiteit aan de hand van muziek. Voor alles is immers een soundtrack.
