Terwijl er zich in Libië een bloedbad voltrekt, is het kalm en rustig op de twits. Een enkele fanatiekeling retweet wat hij op Al Jazeera hoort, maar grote verontwaardiging blijft uit. Hoe anders was het bij Egypte, waar iedereen eensgezind aan elkaars lippen hing. Mijn stilteobservatie werd gedeeld. Snel wat mogelijke verklaringen:
Via Alexander Pleijter: Er komt minder naar buiten.
Er is minder om te delen: minder van die lekker snel bewegende beelden, minder foto’s, minder ooggetuigenverslagen. Hierdoor is er ook minder om bovenop te zitten, minder noodzaak om steeds te checken.
Via Mark Lauriks: De ‘winning mood’ is weg.
Bij Egypte en Tunesië was Twitter de grote winnaar, ook al tijdens de demonstraties. ‘Wij’ hadden gewonnen, dankzij onze meelevende tweets waarmee we een toeziend oog konden bieden kon de revolutie groeien. Nu er zoveel bloed wordt vergoten, is het onmogelijk in een winning mood te zijn.
Tot slot is er ook nog de cynische revolutie-overkill zoals van Binnenkantpaal.
Andere (complot)theorieën mogen in de comments.
