“Once upon a long time ago, there was an island, some Dutch, some Indians, and some beads…”
(Of: hoe SATC zelfs de geschiedenis van Manhattan vlak en onaantrekkelijk weet te maken)
DISCLAIMER: dit is op geen enkele wijze een poging om (de erfenis van) Sex and the City, de frustrerende poppenkast die de mannelijke soort al sinds onheuglijke tijden plaagt, belachelijk te maken. De schrijnend humorloze producties van Michael Patrick King hebben daar geen hulp voor nodig. Nee, dit is slechts een quote-unquote objectief standpunt ten opzichte van één van ‘s hedendaags meest tergende verschrikkingen op het gebied van sekse discriminerende film en televisie – ongetwijfeld vergelijkbaar met de vrouwelijke positie ten opzichte van films als Transformers en The Expendables. Het verschil zijnde, dat vrouwen zeer waarschijnlijk wél zullen weten te genieten van robotautootjes en vergaan testosteron, en mannen zich bij de zoveelste misplaatste seksuele innuendo van Carrie en haar nymfomane kliekje ezelsveulens eerder huilend van een middelhoge flat storten.
Doorgekookt paard
Voor de gelukzalige leken – vaker wel dan niet vrijgezelle, heteroseksuele mannen die nooit gedwongen zijn mee te gaan in de onwel makend succesvolle schertsvertoning rond dat doorgekookte paard van een SJP – is de flitsende openingsscène van SATC OMG WHY II direct reden voor gegronde paniek. De gevleugelde quote hierboven wordt begeleid door het wezenloos gebrabbel van Carrie, de Keys van Alicia en een als diamant glimmend Manhattan zoals gezien vanuit de lucht. Het vervolg op de verfilming van de serie die als geen andere recente culturele uitwas de seksen zo ruw en op meer fronten heeft weten te splitsen dan Mars en Venus ooit zouden kunnen, levert vanaf de start pijnlijk glitterende vorm boven laakbaar hersendodende inhoud.
Wat weet die leek over het algemeen over de serie? Het is oppervlakkig. Het is vervelend. Het is een beschamend voor de hand liggende showcase voor alles hip, bont en bling. En het beschikt over vier eendimensionale stereotypes die onbeholpen deel proberen te nemen aan geestige scherts, terwijl het ze geen van allen ook maar één keer lukt om de unieke soort intelligente wisselwerking te creëren waar David(s) Chase, Shore en Mamet de onmeetbaar sprekendere mannelijke tegenhanger van zouden schrijven. De leek weet daarom, zo blijkt, evenveel als de ervaren kijker.
Patrick King heeft zich als regisseur van beide films en het merendeel van de afleveringen dan eindelijk blootgegeven voor wat hij werkelijk is. Wanneer je iemand vraagt de absolute meesters van het horror genre te duiden, zal je doorgaans en om voor de hand liggende redenen op figuren als Hitchcock, Carpenter of Craven gewezen worden. Of misschien komen Argento, Raimi en Romero naar boven. In puur Halloweense ironie blijkt echter na de twee uur en ruim twintig minuten die SATC II van je jeugd, levenslust en algehele joie de vivre eist (it’s sucking on mah braaaaain!), dat er maar één echte master in die wereld actief is. En Patrick King, de voormalige stand-up comedian, acteur en toneelschrijver, die er als regisseur en producent in slaagde een zoveelste HBO serie naar even legendarische als controversiële hoogten te stuwen, doet dat zonder ook maar één druppel bloed te morsen.
Gal pals
Terug naar de opening shots. Nog steeds in de betonnen jungle waar dromen van gemaakt worden, nemen Carrie en haar gal pals Samantha, Charlotte en Miranda opnieuw een grote hap uit de Big Apple. Althans, zo brabbelt Carrie verder. We leren dat ze inmiddels (of nog steeds?) allemaal getrouwd zijn – met uitzondering van Samantha, die met haar 52 nog altijd als een verontrustend onstuitbare nympho het leven uit iedere barman, bouwvakker of bananenplukker keest door ze genadeloos aan haar vampierachtige hunkeringen te rijgen.
Doorsnee huwelijken en buitenaardse seksuele driften creëren de behoefte aan nieuwe locaties en avonturen, om het publiek op innovatieve wijzen opnieuw en ditmaal voor het leven te tekenen. Abu Dhabi, is het voor de hand liggende voorstel. Zombieachtige hersenactiviteit gaat vaker samen met minder voorspelbare uitkomsten. Gelukkig mogen de dames eerst nog even naar een huwelijksfeest op de thuisbasis. Even lekker met het publiek binden voor ze de woestijn ingevlogen worden.
Stereotypischer dan die bruiloft wordt het waarschijnlijk niet. Het bruidspaar (beiden broom, want beiden mannen, OLOLO) is weggelopen uit de bijrolkast van Will & Grace, de dames weten hun beste Doenie Karens, Manolo blah-niks en Vergatsies voor de dag te halen – uiteraard met de nodige bling – en de ceremonie wordt geheel in stijl voltrokken door ene Liza Minelli, niet gehinderd door enige juridische kwalificaties twee mensen (laat staan mannen) in de echt te mogen verbinden. En er is zoveel meer zwaangerelateerde glitter aanwezig dan er zou moeten zijn. Waar dan ook. ‘When are swans ever too much?’ zo stelt Carrie ons gelukkig gerust (Een goed kwartier eerder, red.).
Dubbel-X-gechromosoomd
Abu Dhabi dan. Waar je overspoeld wordt door een zee van kleding, sieraden, slechte smaak en slechtere grappen, van het soort die je sneller achter de bank doen duiken dan om het even welk kettingzaaggerelateerd bloedbad dat Dario Argento c.s. ooit voor zou kunnen schotelen. De plaats waar je vervolgens blijft ook. In horror. Althans, daar gaan we dan maar vanuit. De televisie landde hier via het gesloten raam op de stoep voor de woonkamer vlak voor het viertal voet aan Arabisch Emiraatse bodem kon zetten.
Uiteindelijk is SATC II een honderd-zes-en-veertig minuten durende, dubbel-X-gechromosoomde aflevering van Entourage, ontdaan van iedere poging tot plot, humor, karakter en FUN. En die honderd-zes-en-veertig minuten duren de rest van je leven. Willekeurig aangrijpende momenten van triviale saaiheid, oorverscheurende dialoog en multi-colored tutu’s achtervolgen je in je dromen, en persoonlijk moet de eerste goede nachtrust sindsdien zich nog aandienen. Misschien is slapen in bed een optie, in plaats van angstvallig de nacht eronder door te brengen. Maar de angst is gegrond. Samantha. She’s out there.
Robert Nijman speelt graag met autootjes en houdt van schieten.
