Zaterdag 5 maart was een treurige dag. Voor de laatste keer zat ik omringd door mijn krant op de bank. Het hoofdkatern opgevouwen op mijn schoot, gedeeltelijk vallend over mijn – Bourgondische – buik, terwijl ik mij een weg worstelde door het Wetenschapskatern. Na veel gehannes met grote bladen belandde ik bij de achterpagina, waar ik nog iets las over kranten in mijn schoen stoppen. Op dat moment had het papier zich meester gemaakt van mij, de bank en was het enige nog zichtbare van mijn onderbenen, de vingers om de krant gekruld en een paar lokken haar er net bovenuit. Ik was mijn krant geworden.
Een dagelijks ritueel, enkel onderbroken door de opgedrongen zondagsrust, dat vanaf vandaag voorgoed verleden tijd zal zijn. Althans, als ik de overstap naar De Telegraaf niet maak. Want vanaf vandaag neemt mijn NRC de vorm aan die past bij de inhoud van de krant van wakker Nederland; tabloid. Mijn krant, met haar eigen identiteit, volgt braaf AD, Volkskrant en de rest naar een “compact en hanteerbaar formaat”.
Kinderkrant
Treurnis alom, dus. Er heeft namelijk niemand gevraagd of ik compact en hanteerbaar wil en hadden ze dat wel gedaan was het antwoord volmondig NEE! Geweest. Ik hecht aan mijn onhandige en veel te grote krant. Een krant waar in ik kan verdwijnen. Een krant die haar geur over me uitspreidt, inkt en oud papier; de geur van nieuws. Een volwassenkrant.
Maar vanaf vandaag zal ik dagelijks moeten zoeken op de mat, naar klein formaat. Een kinderkrant waar ik nooit om heb gevraagd. Een halve krant, waar ik voor een hele heb betaald. De eerste editie met druppels op het papier.
So This Is Goodbye:
Tjeerd van Erve is muziekrecensent voor (onder andere) Nu.nl en Gonzo (Circus). Hij is tevens geschiedenisdocent. Tjeerd beschrijft nieuws en actualiteit aan de hand van muziek. Voor alles is immers een soundtrack.
