De wereld is veranderend. Volgens sommige zelfs het einde nabij. Geïnspireerd door een wat verwarde en onduidelijke religieus getinte rekensom van de Inca’s denken zij zelfs te weten dat we de laatste maanden aan het afstrepen zijn. Een doemgedachte die zich volgens de zelfde natuurwetten beweegt als de tekenen die het einde van de wereld lijken te voorspellen.
Zo schreef in de dertiende eeuw Matthew Paris in zijn Chronica Majora dat zich gedurende hele twaalfde eeuw goddelijke signalen het einde der tijden aankondigden. Aardbevingen, overstromingen, pest en een ongebruikelijk grote vallende ster hadden de poorten opengezet voor de komst van de vier paardrijders der Apocalyps. Of in ieder geval het plotseling overlijden van een koning. Ruim 750 jaar na het overlijden van Paris lachen we er om. Paris is dood en De Wereld Draait Door. Maar niet lang meer, zo wordt ons verteld door de wijsgeren. Zij die de signalen herkennen, vertellen ons dat de aardbeving en tsunami in Japan de Inca’s in het gelijkstellen.
Normaal gesproken zou ik wegduiken in mijn scepticisme, er op wijzen dat dit soort natuurrampen – helaas – vaker voorkomen. Met een regelmaat zelfs. Maar nu zie ik de tekenen zelf ook. Niet in de natuur, maar in de muziek. Duidelijke tekenen van het einde der tijden. Zo zag ik laatst hippe Lady Gaga podium-plateautjes bij een punkshow. Een punkshow die ondersteund (of verknald) werd door een lichtshow die eerder gericht leek op een jaren ’80 discodansavond met Wipneus En Pim. Een punkshow waarbij het afwachten was tot de zanger in zou komen vliegen in zijn Bon Jovi vliegpakje en het drumstel een 360 rotatie op het podium deed.
Gerecyclede boomschors
Een punkshow van een band met een boodschap, die echter vanaf het podium niet verkondigd werd. Nee, die boodschap kon je alleen kopen op gerecyclede boomschors bij een boekstand naast de shirtverkoop. Anarchistische en veganistische literatuur, dat is dan weer wel heel punk. De niet op het podium verkondigde boodschap kon je echter wel steunen bij een ander standje, waar een collectebus van Sea Shepherd stond. Dat is dan ook wel weer heel punk. Niet dat je geld over had, want de cd van deze punkband kon je kopen bij een standje van de Free Record Shop (en dat is zeer verre van punk). Tegen de schappelijke prijs van 18 euro (en dan moet ik denken aan De Heideroosjes die ooit in hun boekje lieten drukken, de cd niet te kopen voor zoveel gulden).
Tekenen dat we het einde eigenlijk al gepasseerd zijn. Klappend als bij een ABBA-concert, met zijn allen met de handjes boven het hoofd. Bijvoorkeur net niet op de tel. G.G. Allin draait zich om in zijn kist. Niet dat hij enige grotere idealen dan shockeren en poepen op het podium had, maar zijn punk zal hij hier niet herkennen. Punk is niet dood, punk is pop en punk is business. Een grote anarchobanner op de achtergrond, een paar boeken met een rood/zwarte ster op de kaft en een eerlijk en oprechte boodschap ten spijt, met Free Record Shop naast de Sea Shepherd zitten we aan het einde van de tijd. Met vermaak, uitbuiting en geweten op een rij. Duidelijkere tekenen van de wederkomst des heerens en de beslechting van ultieme eindstrijd tussen goed en kwaad kan ik mij niet voorstellen. Dus buig ik mijn hoofd en bal mijn vuist. Laat die golf maar komen.
Tjeerd van Erveis muziekrecensent voor (onder andere) Nu.nl en Gonzo (Circus). Hij is tevens geschiedenisdocent. Tjeerd beschrijft nieuws en actualiteit aan de hand van muziek. Voor alles is immers een soundtrack.
