Er waren stickers bij de deur om je Twitter- of weblognaam op te schrijven, zodat het voor de andere genodigden direct duidelijk was met welke Internetgrootheid ze hier te maken hadden. Er was nepgeld, bedoeld om te vergokken in het nepcasino. Er waren live-acts, met als hoogtepunt een fadozangeres die het feestpubliek tot stilte maande ‘omdat de schrijver des lieds inmiddels was overleden’. En er waren bitterballen. Veel bitterballen. Misschien wel meer bitterballen dan bezoekers. Wat wellicht meer zegt over de opkomst dan over de hoeveelheid bitterballen.
Verschrikte internetscribenten
Want echt swingend wilde het allemaal niet worden, gisteren in De Balie in Amsterdam. Terwijl verderop in de Stadsschouwburg de echte schrijvers feest vierden, op links in de Paradiso het Bal der Geweigerden plaatsvond en de bladenmakers zich aan de overkant hadden verschanst voor het Bladenbal, stond in de bovenzaal van de Balie een klein groepje internetscribenten verschrikt toe te kijken hoe twee vrouwen verkleed als paard op stelten door de ruimte dansten. En daar ging het eigenlijk al mis, natuurlijk.
Een goed feest heeft namelijk helemaal geen ellenlange rij optredens nodig. Een bal is geen bruiloft waarop een verzameling verre familieleden zich dient ter verliezen in een even lang als gênant ABC-tje. Tevens is het niet nodig obscure prijzen uit te reiken en een serie onduidelijke boeken te verloten (een event waar zo weinig animo voor was dat uiteindelijk ongeveer iedereen met een boek onder zijn arm de zaal verliet). Een goed feest heeft voldoende aan een verzameling leuke mensen, prettige muziek en veel drank, eventueel aangevuld met andere verdovende middelen.
Tussen-de-schuifdeuren-amusement
Maar kennelijk hadden de organisatoren van het Blogbal al voor aanvang weinig vertrouwen in de opkomst van hun avond. Waarom anders zouden ze het nodig hebben gevonden allerhande vrije-school-adepten in te schakelen voor een kwartiertje tenenkrommend tussen-de-schuifdeuren-amusement? Veel plezier leken de meeste bezoekers er in ieder geval niet aan te beleven. Hoewel ‘meeste bezoekers’ eigenlijk weinig betekent, aangezien slechts een paar handjesvol mensen de moeite hadden genomen naar de Balie af te reizen.
Dát had de organisatie dan wel weer goed ingeschat. In de aanloop naar het bal toe, ontbrak dan ook elke Internet-buzz over het evenement. Een veeg teken, aangezien het gemiddelde multimedia-feestje garant staat voor wekenlang virtuele voorpret. Van de mensen die er waren, was een groot deel bovendien binnen een uur weer vertrokken, gevlucht voor de treurigheid. De groep die wel bleef, leek grotendeels te bestaan uit ‘webloggers’ die hun pubertijd net waren ontgroeid en meer op zoek waren naar een neukertje voor die avond dan een stevig potje discussiëren over het wereldwijde web.
Stiekeme tweetup
Het Blogbal was dan ook stiekem helemaal geen bal, het Blogbal was een tweetup. Een nogal mislukte tweetup bovendien, wat het des te pijnlijker maakte dat de initiators het nodig hadden geacht dezelfde datum als het Boekenbal te kiezen voor hun fuifje. Wie dat doet, schept namelijk verwachtingen over het niveau van de avond. Verwachtingen die geenszins werden ingelost door de huppelende paardenmeisjes, levensmoede zangeres en neusfluitist.
