Operatie Odyssey Dawn is ondertussen in volle gang. Amerikanen, Fransen en nog wat landen bombarderen stellingen van Khadaffi (behalve als er een westerse journalist zit), om resolutie 1973 van de Veiligheidsraad uit te voeren. Deze resolutie werd aangenomen door de VN-veiligheidsraad. Opvallend was dat Duitsland en alle zogenaamde BRIC-landen zich onthielden van stemming. Brazilië, Rusland, India en China zeiden geen nee, maar ook geen ja. Terwijl dit een uitgelezen kans was om eens iets voor te stellen in de wereld.
Bij bijna ieder land individueel zijn goede redenen te bedenken. Duitsland heeft al eens goed oorlog gevoerd in de Libische woestijn, maar die valt er even buiten. Rusland heeft zelf 168 deelstaten waar ingegrepen zou moeten worden net als China. India en China verdienen goudgeld aan heel Afrika. De hardst groeiende economieën ter wereld samen blijken zich allemaal te onthouden van een mening over de Arabische revoluties in het algemeen en Libië in het bijzonder. Deze landen hebben allemaal een gigantische economische groei. In het westen breken de beste denkers al jarenlang het hoofd over hoe we in godsnaam die opkomende supermachten economisch het hoofd kunnen bieden. Ze durven zich echter nog steeds niet te mengen in de echte internationale politiek.
Economische grootmachten, politieke muizen
Jarenlang was de kritiek op de EU dat het geen gemeenschappelijk buitenlands beleid had. Die kritiek was en is nog steeds terecht. Europa spreekt nog steeds niet met één stem en heeft derhalve ook geen invloed als entiteit. Groot-Brittannië en Frankrijk hebben die invloed wel. De BRIC-landen willen ook die invloed. India en Brazilië zitten al jarenlang te azen op een grootscheepse hervorming van de Veiligheidsraad, zodat zij een permanente zetel kunnen veroveren. Nu hadden ze de kans te laten zien dat ze ook iets willen doen. Zeker Brazilië en India willen graag serieus genomen worden als wereldmacht. Ze lieten die kans liggen.
Zoals gezegd zijn er goede redenen per land te bedenken, vooral van van economische aard. Maar als ze serieus genomen willen worden, met échte politieke invloed op de lange termijn, zouden ze moeten durven doorpakken. Gewoon een keer ja zeggen tegen ingrijpen ergens ter wereld. Libië was zelfs voor hun ideaal geweest, daar konden ze zich geen buil aan vallen. Zelfs de Arabische landen willen van Khadaffi af. Bovendien zal de’VS heus niet opeens anders opereren tegenover Rusland. Misschien is het goed voor het Westen, maar juist de BRIC-landen zouden moeten opstaan. Ook voor hen geldt dat op de lange termijn een stabiel Noord-Afrika economisch de meeste kansen biedt. Misschien niet morgen, maar in de toekomst wel. Maar vooral kun je die landen pas echt serieus nemen als betrouwbare partners, als ze eens hun nek uit durven steken.
