The Fighter is pas in maart dit jaar in de Nederlandse bioscopen in première gegaan. In de Verenigde Staten was de film al te zien in 2010 en werd genomineerd voor zeven Oscars, waarvan er twee verzilverd werden. De verwachtingen zijn dan ook hooggespannen. Verbazing is op zijn plaats, want was daar nou zoveel om te doen? Christian Bale is een verdomd goede acteur, ja, maar dat wisten we al. En de rest? Wat rest is een sentimenteel feelgood-verhaal over het overwinnen van familiare loyaliteitsbanden, zo ongeveer.
Micky Ward (Mark Wahlberg) is een jonge bokser die aan het begin van zijn carrière staat. Helaas komt hij niet veel verder dan de rol van ‘stepping stone’: hij fungeert vooral als makkelijk te overwinnen tegenstander waarmee zijn opponenten carrière kunnen maken. Zijn twijfelachtige kwaliteiten worden geëxploiteerd door zijn moeder de manager, die met de opbrengsten van zijn gevechten een verloederd huishouden probeert te runnen. Daarbij staat Micky ook nog eens in de schaduw van zijn oudere halfbroer Dicky Eklund (Christian Bale), die een regionale bokslegende is. Zijn halfbroer en moeder zijn bemoeizuchtig, dominant en vooral onberekenbaar. Dat laatste is te wijten aan een andere hobby van voormalig kampioen Dicky: crack.
Micky
Het zou een zwaarmoedige film kunnen opleveren, maar David Russell (bekend van onder meer Three Kings) heeft het vooral luchtig willen houden. En die luchtigheid draait de film de nek om. Wat overblijft is een aardige film die het vooral moet hebben van de acteerprestaties van Christian Bale, die zich voor de gelegenheid maar weer eens heeft uitgehongerd. Niet alleen staat het personage Micky in de Schaduw van Dicky, ook de acteur Wahlberg staat in de schaduw van Bale. Wahlberg doet het op zich niet slecht, maar een gedefinieerd personage wordt hij nooit. Of hij nu speelt in Boogy Nights, The Happening of The Fighter, hij blijft hetzelfde karakter vertolken: zichzelf. Hij kan acteren, maar het blijft allemaal net iets teveel aan de oppervlakte. Er gaat maar weinig van uit.
Dicky
Hoeveel anders is Christian Bale. Als Bale simpelweg beweegt doet hij dat in het volle besef van zijn rol. In The Fighter speelt hij een idioot op een troon, hyperenthousiast als het op boksen en zijn broer aankomt, maar verder lusteloos, mager en lost. Zijn bevlogenheid weet hij alleen vol te houden onder invloed van die drugs. Zijn moeder noch zijn vrienden wijzen hem op zijn aftakeling, en de filmploeg van hbo die hem volgt maakt volgens Dicky zelf ‘een reportage over zijn comeback.’ Een leugen waar hij steeds meer in gaat geloven. Al die karaktertrekken en conflicten weet Bale over te brengen. En omdat hij naast zo’n matige acteur staat, maakt het contrast hem nog meer schitterend.
De roem
Dus kun je als kijker weinig meer doen dan genieten van Bale terwijl het verhaal verderkabbelt. Micky krijgt een vriendinnetje dat hem wijst op zijn uitzichtloze situatie, en dankzij wat professioneler ingestelde trainers weet hij eindelijk wat grote gevechten te winnen. En dat is dan de ontwikkeling in het verhaal; evenveel diepgang als Rocky. Hij neemt meer afstand van zijn Ierse white trash familie, maar blijft toch luisteren naar de adviezen van zijn grote broer. Die combinatie blijkt goed voor Micky te werken. Eind goed al goed. Hij heeft zich ontworsteld aan zijn familie, maar eigenlijk ook weer niet.
Misschien dat de scriptschrijvers van The Fighter wat meer aan het oorspronkelijke – waargebeurde – verhaal hadden kunnen schaven. Dit rammelt te veel en is uiteindelijk nietszeggend. Erg jammer.
