Binnenkort verschijnt het boek De Liefdesmarkt van Renzo Verwer in de boekwinkels. Het heeft als ondertitel: een handboek. Daarbij denk je over het algemeen aan een heleboel handige tips en trucs, en natuurlijk ontzettend veel clichés. Bij dit boek moet je dat als lezer niet verwachten. Het bevat voornamelijk één clichéfiguur: de vrouw is te veeleisend. Bijna het gehele boek, in totaal 336 pagina’s, bestaat uit zelfbeklag.
Renzo ging internetdaten en heeft dat vervolgens beschreven. Online kwam hij al snel in contact met mogelijke doelwitten. Hij probeerde het linksom, hij probeerde het rechtsom, maar uiteindelijk lukte het hem niet om een vrouw te strikken. Hij geeft een lachwekkende opsomming van wat het hem opgeleverd heeft: “Veel ontmoetingen. Een stuk of twaalf onenightstands. Enkele ‘morenightstands’ die vaak een spannende opmaat en nasleep kenden. Een relatie van twee weken met een vrouw die daarna niet meer wilde afspreken…”
De bittere realiteit volgens Renzo
Het boek verder lezend kun je dit die laatste vrouw niet kwalijk nemen. Je zou maar een kerel tegenkomen met die je constant beticht van naïef idealisme en al bij voorbaat denkt dat jij net als alle andere vrouwen ter wereld gewoon niet realistisch bent. Aan de hand van het relaas van de afwijzingen die hij kreeg laat hij zien wat er volgens hem zo ontzettend mis is; het ligt niet aan hem, maar vrouwen zijn gewoon te veeleisend. Renzo heeft duidelijke ideeën over dat de liefde niet bestaat en hoe de datingscene daadwerkelijk werkt. Het draait alleen maar om de wensen van de vrouwen, die willen allemaal een kerel met een goede baan, met een nog beter salaris en het liefst ook nog een kast van een huis, al met al ze willen een heus sprookje dat de liefde heet. Volgens hem is het daardoor een vleesmarkt waarop ze alleen maar illusies verkopen.
Sprookje
Eisen van een vrouw dat ze accepteert dat mannen niet perfect zijn is prima, maar dat is heel iets anders dan dwingelanderig stellen dat degelijke kerels gewoon niet bestaan en dat liefde alleen maar een fabeltje is. Renzo wil zich als een varken gedragen en ondertussen aangemoedigd worden als de enige die de liefde echt begrijpt.
Keer op keer probeert hij een geschikte vent uit te hangen, maar nog steeds is geen vrouw tevreden met hem. Tegen normale mensen zou je zeggen: je moet wel proberen jezelf te blijven en ervan genieten, niet verbitterd of zuur, maar gewoon open en eerlijk. Dat is ongeveer het enige wat Renzo niet probeert. In plaats daarvan ziet hij zijn ervaringen als een vrijbrief om vrouwen de schuld te geven van al zijn frustraties; daarover is hij heel eerlijk. Geen vrouw blijft heilig voor hem en zelfs het liefdesideaal mag niet blijven bestaan. Als het aan Renzo ligt, moeten alle vrouwen met de staart tussen de benen gauw het sprookje van de ware liefde laten varen en eindelijk eens accepteren dat mannen die eerlijk zijn, geheel niet aantrekkelijk, charmant of überhaupt aardig zijn. Als lezer denk je daarbij: wie vraagt er nu precies te veel?
It takes two to tango
Natuurlijk zijn vrouwen geen verheven wezens, maar waarom zouden ze geen verwachtingen mogen koesteren en alleen maar ‘eerlijke’ botheid moeten waarderen? Het is niet alsof een man verwachtingsvrij op de planeet komt. Dat verwachtingen en acceptatie twee kanten op werken, komt niet in Renzo’s hoofd op. Als hij dat zou begrijpen zou hij misschien nog iemand kunnen helpen. In plaats daarvan is dit boek een verspilling van tijd. Wie leest er immers een handboek van iemand die duidelijk zelf er niet in geslaagd is? Renzo komt niet verder dan de conclusie dat de liefdesmarkt keihard en vervelend is, een echte markt waar men lastig moet onderhandelen, waarop je je maar beter kunt gedragen alsof je helemaal happy single bent, want “wanneer ik eerlijk ben, vinden ze me een eikel.” Bijna het gehele boek bestaat uit dat soort zelfbeklag, al dan niet ondersteund door eenzijdige interpretaties van (wetenschappelijke) onderzoeken. Volgens Renzo is zijn boek “soms wat bitter”, wat het understatement van het jaar mag heten.
Het is bovenal treurig dat de liefde voor Renzo niet meer dan een slachttofferverhaal is. Het zou beter zijn als verbitterde kerels zoals Renzo het feest niet voor de rest vergallen. Hij mag er dan niets aan vinden, veel andere mensen kost het weinig moeite er gewoon van genieten.
Een echte vrijgezel gaat immers pas slapen als hij alle sterren heeft gezien – maar op dat moment ligt Renzo waarschijnlijk al mokkend in bed.
