TV On The Radio is niet de meest vrolijke band. Dat wisten we al langer. Daarnaast zat het de mannen uit Brooklyn de laatste tijd ook niet mee: de tol van de roem, een bijna-splitup en daarbovenop de ziekte en het overlijden van de slechts 34-jarige bassist Gerard Smith. Je zou van minder depressief worden. De band leverde recent met Nine Types Of Light echter hun meest open, positieve en misschien wel beste werk af.
“We could jet in a stolen car
But I bet we wouldn’t get too far
Before the transformation takes
And bloodlust tanks and
Crave gets slaked”
Iedereen droomt natuurlijk van een rockzanger die een romantisch liedje voor je zingt ‚ maar als het met zo’n sceptische tekst moet, dan misschien toch liever niet. Vooral niet als Tunde Adebimpe, want over hem hebben we het, er even later nog aan toevoegt: ‘Baby doll I recognize / You’re a hideous thing inside’. Dit is slechts een van de vele voorbeelden die je kan aandragen om te illustreren dat TV On The Radio geen vrolijk bandje is. Dat waren ze niet op het zwartgallige rockalbum Return To Cookie Mountain (2006) waar bovenstaand voorbeeld van afkomstig is. En dat waren ze ook niet op het meer dansbare en energierijke, maar tegelijkertijd bijna psychotisch onrustige Dear Science, het beste album van 2008 volgens onder meer Rolling Stone en The Guardian.
Zwaarwegend succes
De afgelopen jaren waren moeilijk voor de band. De positieve kritieken en het bijkomende succes wogen zwaar. “I’ll tell you this, if we had toured Dear Science for one single more day it would have destroyed us. I knew I was in trouble when I began to realise exactly why Ozzy Osbourne became Ozzy Osbourne”, vertrouwde Adebimpe later The Guardian toe. Hij startte een solo-project, net als gitarist/zanger Kyp Malone. Gitarist en producer Dave Sitek ging het verst. Letterlijk: hij verhuisde naar de andere kant van de VS en bracht daar het geprezen solowerk Maximum Balloon uit.
De band kwam echter weer bij elkaar en begon te werken aan een opvolger. Zelfs dat ging niet gemakkelijk, want bassist Gerard Smith werd gediagnosticeerd met longkanker. Hij overleed op 20 april, net na de release van het album. Je zou dan niet verwachten dat dan de zon ineens begint te schijnen, maar op Nine Types Of Light doet het dat toch, zij het voorzichtig.
Cheerleading-slogan
Albumopener ‘Second Song’ begint wat onwennig, met een bijna gesproken intro. Maar zodra Tunde zingt ‘And when the night comes I’m fiending like a pyro’ en de muziek aanzwelt voelt dat als een opluchting: TV On The Radio is weer helemaal terug. Maar niet enkel met cynisme en zwaarmoedigheid. Nine Types bevat daarvoor te veel oprecht gelukkige momenten. Zelfs maatschappijkritiek wordt bijna verpakt als een cheerleading-slogan: ‘Do the No Future! Do the No Future!’ Met het prachtige ‘Will Do’ laat de band zelfs zien een liefdesliedje bijna vrij van cynisme te kunnen maken.
Laten we duidelijk zijn: een vrolijke zomerplaat is het zeker niet. Het blijft dezelfde depressieve band. Maar op dit album lijken ze volwassener te zijn geworden en bovendien de juiste balans in hun gemoed te hebben gevonden. Het is te vroeg om het al te zeggen, maar het zou zo maar kunnen dat de band met Nine Types Of Light haar (voorlopige?) magnus opus heeft afgeleverd.
Wie meer tijd heeft, kan ook de film van bijna een uur die het album begeleidt op YouTube bekijken:
Sander Spek is een muzieksnob, maar wel een vriendelijke: zolang u maar draait wat hij u voorschotelt zal hij niet op u neerkijken.
