DSK: de castratie van een socialistenleider

20-05-2011 14:00

De Sperminator is niet de enige man die her en der zaad morst. Dominique Strauss-Kahn kan er ook wat van. Yes we Kahn. De heren, beiden van Europese origine, werken sterk bevruchtend op de Amerikaanse samenleving. Maar het verhaal van DSK is nogal apart. Zo apart dat hem in the West Facility op Rikers Island zijn schoenveters zijn afgenomen. Om te voorkomen dat hij zijn ballen zou afbinden. Of zichzelf anderszins hernieuwd in staat van opwinding zou brengen. Nu was het leven van de Voorzitter van het Internationale Monetaire Fonds toch al niet uitgesproken saai. Dat komt niet alleen door de job. Maar ook door de omstandigheden. Hij was koud benoemd in zijn droombaan of er brak een wereldwijde financiële crisis uit. Dat kwam DSK en zijn IMF niet slecht uit. De organisatie werd de spil van de herstelwerkzaamheden. Leninkje hier, adviesje daar: het IMF was plotseling overal. Leuk voor Strauss-Kahn, die zelf vond dat hij er na een paar ministerschappen aan toe was om le président de la République te worden. Het IMF was een omweg, maar wellicht ook een opstapje naar dat begeerde presidentschap.

Totdat de 32-jarige Nafissatou Diallo uit Guinee zijn hotelkamer binnenliep. Klinkt exotisch, maar leest verdacht makkelijk als de werknaam van een call-girl. Nafissatou never satisfied heeft nooit genoeg. Bel een escort: dial Diallo. Een 32-jarige moslim weduwe uit Guinee die beter Frans spreekt dan Engels. Een match made in heaven. Onvermijdelijk dringt de vraag zich op: wie heeft dat zo mooi geregeld?

Het kamermeisje
De mooiste verklaring is dat Al-Quaida plotseling slim is geworden, en het systeem van binnenuit bestrijdt. Waarom bomgordels en zelfmoorden wanneer twee tieten volstaan? Ondermijning van het financiële systeem was altijd al onderdeel van de strategie. Die omdraaiing van soft target naar soft assault lijkt aardig gevonden van de bebaarde Berbers uit de bergen. Maar het is toch meer de tactiek van een geheime dienst.

Misschien wel van de Chinezen. China is immers spil van de wereldeconomie. Met een reservepot van tweeduizend miljard dollar kunnen de Chinezen nu al goeddeels het lot van de Amerikanen bepalen. Bovendien is China over twee jaar daadwerkelijk de grootste economie ter wereld. Dan gaat het knagen als je niet mee mag doen met de grote jongens. Het IMF werd eendrachtig door Europa en de VS bestierd. Die tijden zijn nu voorbij. China zal zich de plek die nu vrijkomt niet makkelijk laten ontgaan.

Président de la République
Nicolas Sarközy wil volgend jaar worden herkozen als president van Frankrijk. Strauss-Kahn stond op het punt zich voor de Parti Socialiste op te werpen als tegenkandidaat. Het moet voor Sarko een hele opluchting zijn dat zijn meest geduchte tegenstander van het toneel verdwijnt. Nog wat vertederende beelden van de baby van presidentsvrouw Carla Bruni en het presidentschap wordt nipt met die extra hoge hakken over de sloot geprolongeerd.

Mocht Sarkozy onverwacht onschuldig blijken, dan zijn er nog genoeg andere kandidaat-samenzweerders aan het Franse thuisfront. Zoals François Hollande, de grote rivaal van DSK binnen zijn eigen partij. Vier jaar geleden was het zijn eigen (inmiddels ex-) vrouw die hem de pas naar het presidentschap afsneed. Ditmaal treft François ongetwijfeld tijdig zijn maatregelen. Zoals de onverhoedse ondergang van Strauss-Kahn gevoegelijk aantoont.

De redding van de dollar
Dominique Strauss-Kahn had machtiger vijanden dan de onbeduidende politici aan het Franse thuisfront. Hij zat als sociaal democraat en Europeaan de Amerikanen steeds meer in het vaarwater. Wat is het geval? Amerika is technisch failliet. Op dit moment kunnen de Verenigde Staten letterlijk geen dollar meer lenen. Zelfs de federale pensioenreserves worden leeggezogen om het Amerikaanse overheidsapparaat draaiende te houden.

Daar komt bij dat Amerika een onwaarschijnlijk grote buitenlandse schuld heeft van vijftienduizend miljard dollar. Net iets meer dan die vijfhonderd miljard van Griekenland waarover zoveel te doen is. Maar de Amerikanen hebben een groot voordeel. De wereld rekent af in dollars. Een munt die wordt bijgedrukt waar je bijstaat.

Uitgerekend DSK wilde daar iets aan doen. Hij trachtte zijn IMF in een ultieme machtspositie te brengen door de rol van de dollar te laten overnemen door de SDR. SDR staat voor Special Drawing Rights, de virtuele valuta van het IMF zelf. Nog even en Dominique was het hoogste opperbaasje van de wereld. Het mag niemand verbazen dat VS hier op de gebruikelijk bekwame maar voorspelbare wijze een stokje voor hebben gestoken.

Vooruitziende blik
DSK zag de bui al hangen. Hij had, zoals dat heet, een reputatie van netwerken met vrouwen. Hij werd gewaarschuwd door Sarkozy. Ten overvloede waarschuwde hij zelf ook nog eens. “Ze geven een of andere hoer een half miljoen om me erin te luizen.”
Als zo’n man het meent waarom neemt hij dan geen maatregelen? Een willekeurige blogger van onbesproken gedrag is al snel bereid een wereldleider voor duizend dollar per dag plus onkosten te begeleiden. Om vervolgens, als de omstandigheden daarom vragen, als doorslaggevende character witness op te treden. Maar van enigerlei voorzorgsmaatregel of bescherming rond DSK was niets te merken. Daarom rest maar één scenario. Het Icarus-scenario: hoog vliegen en diep vallen.

Zoals zo vaak in dit soort gevallen zijn het persoonlijke gebreken die de magistraat de das omdoen. De gecombineerde Euro-Dollarcrisis gaf Strauss-Kahn vleugels. Hij steeg boven zichzelf uit. De wereld lag aan zijn voeten. Hij was gewild. Het IMF was al bijna een wereldregering op zich. Met good old Dominique als President. Een en ander leidt onvermijdelijk tot grote opwinding. En een Strauss-Kahn kent maar een trucje als het gaat om het beteugelen van opwinding. Een trucje dat in dit geval eindigde met de veters uit de schoenen.

In dat geval mag DSK wel een jaartje brommen. Of kennen the People alternatieve straffen voor een dergelijk vergrijp? De magistraat als castraat. Het zou de New York Post weer iets geven om over te schrijven. De onschuld aan de macht. Een einde aan de obsceniteiten aan de top. Een Nieuwe Wereldorde zonder zonder verlangens en zonder belangen. Zolang de grootste aapjes het hoogst klimmen zal het er niet van komen. Maar het is een zedige gedachte te midden van zoveel onzin.

Menno Spiro schrijft. Onder andere voor Het Parool, Business Week en Computable. Hij blogt over Fukushima. Bewaart halve waarheden voor Twitter.