Het vierde seizoen X-Factor nadert de finale, en vrijdagavond 27 mei zijn er nog vijf kandidaten in de race. Voor wie het concept niet kent: de kandidaten treden ieder twee keer op, het publiek stemt en de twee die het laagste eindigen treden nogmaals op. De jury, die merkwaardig genoeg bestaat uit de coaches van de kandidaten, bepaalt dan wie er naar huis moet. Dit procédé levert uiteindelijk een winnaar op, die een auto en een platencontract van een jaar wint. Het eerste lijkt vooralsnog een duurzamer trofee dan het tweede, wie herinnert zich eerdere winnaars nog? Een verslag van een avondje klapvee spelen.
Pepsi
Wie kwartfinalisten Rochelle, Sim’ran, Rolf, Pyke en Adlicious wil zien optreden in Studio 22 wordt bejegend als een hardhorende geestelijk gehandicapte. Bij binnenkomst staat er een meneer met een microfoon de rij wachtenden toe te schreeuwen in Jip en Janneke-taal. “Straks in de studio kunt u niet meer plassen! Dus, als u denkt dat u misschien moet plassen, ga dan nu mensen! Jahaa, ik zie die mevrouw daar al gauw gaan, die mevrouw is verstandig!” Onafgebroken gaat dit zo door. We krijgen een flesje Pepsi. Als mensen elkaar verdringen om er eentje te bemachtigen toetert de meneer: “Rustig blijven staan mensen, de Pepsi raakt niet op! De Pepsi raakt nooit op!”
“Nee, allicht niet” weet een mevrouw naast me te vertellen.”Pepsi is de hoofdsponsor.” Haar vriendin knikt, maar zonder haar bezorgde blik van het Pepsi-uitdeelmeisje af te wenden.
Eenmaal in de studio gaat de meneer het publiek opwarmen. Hij plukt wat kinderen uit de zaal die een dansje mogen doen. “En, dames en heren, hebben ze een X-Factor sleutelhanger verdiend?” “Jaaaa”, zegt het publiek. We moeten de wave doen. En we moeten een dansje oefenen voor straks, voor als Rochelle komt. En we moeten juichen. “Niet te veel nadenken, als iedereen om u heen uit z’n dakkie gaat en u hebt geen idee waarom, gewoon toch meedoen!”
De show
Dan begint de show.
Het geluid in de studio is modderig en heeft te veel bas. Gedoodverfde winnaar Rochelle wordt door de jury, presentatoren en de montagefilmpjes stevig in de rol van onzeker supertalent gedrukt. Meisjesidool Pyke zingt zelfverzekerd een ballad. Het trio Adlicious zet een gelikt dinnershow-achtig nummer neer. Meidengroepje Sim’ran, elke week korter gerokt, doet precies wat een meidengroepje moet doen en Rolf grijnst zich temidden van een danserspandemonium door zijn act heen. De jury, met een totaal onvoorbereide en in cliché’s grossierende Ruud de Wild als plaatsvervanger voor Gordon, geeft commentaar. “Boooeeeh!” zegt het publiek als er kritiek komt op een kandidaat. Zodra de microfoonmeneer zijn handen opheft is het stil.
De avond rolt strak geregisseerd door, tijdens een reclamebreak krijgen we een compliment. “Jullie zijn het beste publiek dat we hier ooit gehad hebben in Studio 22! Nu al!” Gejuich. Een meneer heeft het door, waarom de microfoonmeneer dat zegt. “Dat zegt ie tegen elk publiek. Dan blijven we enthousiast.” Zijn vrouw wil er niks van weten. “Nou, bij Sim’ran gingen we al in de maat meeklappen voordat hij het voordeed. Dat heeft hij heus wel gezien.”
De Uitslag
Het enige oprechte moment van de avond is de bekendmaking van de uitslag. Sim’ran staat al voor de vierde keer op rij voor de jury, naast de populaire Pyke. Twee juryleden kozen Sim’ran, eentje koos Pyke, Eric van Tijn moet nog stemmen en kiest tegen alle verwachtingen in het meidengroepje. Hoewel de Sim’ran aanhang juicht, is de rest van het publiek in verwarring. Wat moeten we vinden? Pyke lijkt ter plekke onwel te worden, het meisjestrio juicht en de presentatoren zijn ook al van hun apropos. De microfoonmeneer herpakt zich en dirigeert ritmisch klappen, het publiek klapt werktuigelijk mee en als de meneer erbij gaat springen is de sfeer weer terug. Niet nadenken als je niet weet waarom. Gewoon meedoen.
