Geen tijd voor mezelf. Schuldgevoel. Ik zou het liever zelf doen. Balans. Geen tijd voor seks. Niet de emotionele coaching van je kinderen vergeten. Opvoedcursus, want de kleuter is boos. PowervrouwenLinkedInGroepborrel. De andere moeders op het schoolplein. Papa past op. BINGO! Wie gisteren de docu Kroost en Carrière (VPRO) over tweeverdieners keek bleef achter met een volle OuderBullshitBingo-kaart en het rare gevoel dat de makers ofwel vreselijk hun best hebben gedaan om alle clichés over werkende ouders in beeld te brengen, of Arjan Ederveen hebben ingehuurd voor een tenenkrommende extra lange aflevering van Dertig Minuten.
Uitputtingsslag
Er werd wat afgeklaagd rond de kookeilanden in de peperdure huizen met wurghypotheek. Welgedane, hoogopgeleide dikvoormekaar-types zien hun leven zuchtend en piepend bijna uit zijn voegen barsten na de zo te zien rijkelijk late komst van de uitstelbabies. Er worden vier echtparen gefilmd in hun dagelijks leven, individueel in kleine interviewtjes thuis en met zijn allen gezellig napratend aan tafel met een toastje tapenade bij Margriet van der Linden, hoofdredacteur van Opzij. We volgen vier willekeurige tweeverdienersgezinnen, zo verzekert zij ons bij aanvang van de uitzending. De gang van zaken bij de tweeverdieners thuis lijkt vreugdeloos, een eeuwigdurende uitputtingsslag.
“Ik had er helemaal geen zin in”, verklaart een vader over zijn papadag. “Ik heb wel andere dingen te doen.”
“Laat die kinderen maar TV kijken, wij lezen graag de krant bij het ontbijt”, zegt een moeder.
“We hebben altijd haast”, klaagt een ander. “Het gaat maar door, het is een soort overleven.”
Zeiken
Wat opvalt, is dat al deze stellen flink bovenmodaal verdienen, dus ze werken niet louter omdat het moet. Ze hebben ook allemaal meer dan een kind, naar men mag aannemen is ook dit een eigen vrije keuze geweest. De opvang lijkt meer dan prima geregeld met lieve opa’s en oma’s of de crèche, de banen zijn uitdagend, de huizen luxe. En. Die. Mensen. Blijven. Maar. Zeiken.
Danny en Michiel verzuchten dat ze maar eens in de drie à vier weken een weekendje weggaan zonder kinderen. Voor seks hebben ze geen tijd. Danny werkt namelijk 32 uur per week in haar eigen mondhygiënistenpraktijk. En Michiel werkt maar liefst 36 uur. En ze hebben maar 46 uur betaalde en onbetaalde opvang per week. Op de vraag of ze een derde kind zouden willen kijken ze elkaar diep in de ogen en zwijmelen dat ze dat zo leuk zouden vinden. Maar wel erg onpraktisch.
Elles en Michiel besluiten dat Elles maar even stopt met werken. Elles vond het om half negen aanwezig moeten zijn op haar werk en dan pas om half zeven thuis wel erg belastend. Een kind van twaalf heeft aandacht nodig, is een ander merkwaardig argument. De aankondiging laat hun drie kinderen Siberisch: “Oh. Ben je nou vaker thuis dan?” “Nouja, ik blijf wel werken. Maar: Proost!” “Alweer proost?”, mokt de twaalfjarige.
Martien en Bram kampen met opvoedproblemen: hun obstinate peuter weigert zijn jasje aan te trekken. En de kleuter geeft zijn mama een dreun. De kinderen zijn boos, concluderen zij bezorgd, ze moeten naar opvoedcursus. Ook vinden ze het maar lastig dat de school af en toe verwacht dat ze iets knutselen of ergens bij aanwezig zijn.
Valeri en Mark klagen niet, wat op zich een verademing is, maar zij leven ijzerenheinig alsof ze kinderloos zijn. Aan de eettafel voeren zij emancipatoire discussies over een uitgeprint artikeltje uit de krant, maandag- en dinsdagmiddag zijn echt voor de meisjes “behalve bij echt dringende zaken” en bij het ontbijt kijken de kinderen TV want het echtpaar leest graag de ochtendkranten.
Emoties coachen
Na het bekijken van de filmpjes en interviews wil je ze hard krijsend door elkaar rammelen. Neem dan geen kinderen! Waarom zijn deze mensen in godsgristusnaam op het idee gekomen om niet een, maar twee of zelfs drie kinderen te krijgen als ze zo gesteld zijn op tijd voor zichzelf? Het zijn geen domme mensen, je zou verwachten dat ze weten dat kinderen tijd kosten. Of neem genoegen met minder luxe, kinderen worden ook wel groot op een flat.
Maar zeik toch niet zo ongenadig over alles, ga niet verongelijkt klagen over het feit dat de school verwacht dat je af en toe eens je gezicht laat zien. Tenenkrommend neuzelen over schuldgevoelens ten aanzien van een niet-zelfgemaakte appeltaart, wereldvreemd kakelen over de emoties van je kind coachen, mauwen over jezelf wegcijferen terwijl alles wat uit je mond komt over jezelf gaat, het is verbijsterende TV.
HEMA-taart
En allerminst representatief voor ‘tweeverdieners’. Daar laten de makers een flinke steek vallen, na de suggestie dat er willekeurig vier gezinnen waren geselecteerd. Veel tweeverdieners leven allerminst luxe, maar komen domweg niet rond van een inkomen. Veel tweeverdieners houden van werkdruk, houden van goochelen met roosters en planningen, houden van een drukke, afwisselende dag. Er zijn tweeverdieners die genieten van hun kinderen, die je nooit zal betrappen op een ijskoude uitspraak als: “Ik heb een afspraak met mijn zussen. Op je verjaardag mag je je kinderen naar elkaar brengen, krijg je lekker vrije tijd cadeau.” Er zijn zat tweeverdieners die het geen reet kan schelen om een bij de HEMA gekochte taart te trakteren bij de verjaardag van het wenskindje.
De tweeverdieners uit Kind en Carrière zijn geen slechte ouders. Ze zijn wel egocentrisch, verongelijkt, veeleisend en zo flexibel als een bus Vim als het gaat om hun eigen dingetjes, de me-time (aanvinken op de bullshitbingo-kaart!). Het lijken wel… kinderen.
Annabel Nanninga is tweeverdiener en moeder. Zij klaagt niet over haar eigen keuzes en de gevolgen daarvan. Over alle andere dingen trouwens wel.
