Het ultimatum dat door de voorzitter van Terek Grozny voor de wedstrijd werd gesteld loog er niet om. Winnen of oprotten. Dinsdagmiddag beleefde Ruud Gullit dus zijn laatste wedstrijd met de Tsjetsjeense trots. Hij verloor met 1-0 van het nietige Amkar Perm. Die wedstrijd toonde aan dat de voormalige sterspeler er niet in slaagde om de ploeg aan het voetballen te krijgen. In een Nederlandse onderbond is het geboden spel van hoger niveau. En volgens de trainer is het allemaal de schuld van een ander. Zoals het altijd de schuld is van een ander.
Minder
Als voetballer was de voormalige rastaman een grootheid. Die won zo’n beetje alles wat er te winnen viel. Ook in zijn eerste jaar als trainer van Chelsea deed hij het lekker. De ploeg won de FA-Cup en Gullit was ineens een held in Engeland. Tot ieders verbazing werd de man halverwege het seizoen daarop ontslagen. Onenigheid over het salaris, zo noemde Chelsea dat. Gelul. Vond Gullit. Op dat moment stond zijn team tweede in de Engelse competitie.
Daarna ging het alleen maar minder met hem. Bij zijn volgende werkgever Newcastle United haalt hij in het eerste seizoen de finale van de Engelse beker. Het seizoen daarop krijg hij heibel met twee spelers en vertrekt na vijf wedstrijden uit eigen beweging. Jaren doet hij niks om ineens een tweejarig contract bij Feyenoord te tekenen. Niet dat zoiets vreemd is in Rotterdam, maar hij krijgt die ploeg niet aan het voetballen. Na het eerste seizoen neemt hij afscheid. Weer doet hij jaren niks, tot hij voor een leuk salaris het Amerikaanse L.A. Galaxy gaat coachen. Lang duurde dat niet. Persoonlijke redenen nopen hem tot een vroegtijdig ontslag. Weer deed hij jaren niks. Tot hij vriend en vijand verbaasde door bij het Tsjetsjeense Terek Grozny te tekenen.
Ontwikkelingswerk
Volgens Gullit had zoiets niets met de centen te maken. Welnee. Als grote held kon hij daar iets betekenen voor het voetbal. De jeugdopleiding structureren, de mensen een beter leven geven door te presteren, het land zou met hem beter worden, kinderen kregen perspectief en hij zou de ploeg aan Europees voetbal helpen. Dat laatste was ook zijn opdracht. Een opdracht die jammerlijk mislukte omdat de ploeg inmiddels degradatiekandidaat nummer één is.
Ondertussen uitte Gullit kritiek op van alles en nog wat binnen de ploeg. Zo zouden de trainingsvelden slecht zijn. Er is geen fitness-ruimte beschikbaar. Aankopen die hem beloofd zijn kwamen niet. Het zijn allemaal dingen die hij van tevoren wist. En voor wat betreft die aankopen is het vrij logisch dat die niet kwamen. Geen zichzelf respecterende voetballer van enig niveau verkwanselt zijn talent door in het troosteloze Tsjetsjenië te gaan voetballen. Bovendien sprak Gullit de voorzitter tegen. Die is toevallig ook nog eens president en wordt verdacht van oorlogsmisdaden. Dat zijn geen mensen die tegenspraak dulden.
Brooddeegpop
Een mens zou bijna medelijden krijgen met die arme Ruud Gullit. De wereldverbeteraar die de boel in het ontwikkelingsland wel even kwam regelen. En die nu al zijn dromen mislukt ziet. Niet dus. Gullit kwam om het geld en zag in al zijn naïviteit het kansloze van zijn missie niet in. Zijn CV is definitief verprutst. De man mag met pensioen om de rest van zijn leven te dienen als brooddeeg poppetje. Want het schijnt dat als je met een knoflookpers rastahaar maakt je de oude Gullit zo weer tevoorschijn tovert. Een oude Gullit waar de meeste mensen nog steeds van houden. Laat men die herinneren. En die nieuwe vergeten.
