“Als je dun was geweest, had je model kunnen zijn.” Als tiener kreeg ik die opmerking met enige regelmaat naar mijn hoofd geslingerd. Tja, als ik dun was. Ik was als kind graatje mager maar samen met de puberteit kwamen ook de ronde heupen, billen en borsten. Modellen waren in mijn ogen magere, bijna alien-achtige vrouwen. Die telraampjes op de catwalk stonden mijlenver af van mijn spiegelbeeld.
Dat beeld veranderde toen ik op mijn zeventiende in een talkshow plussize modellen en een agent voor deze modellen met een maatje meer voorbij zag komen. Meteen na de uitzending belde ik naar het modellenbureau. Ik zie mezelf nog zitten, zenuwpezend op de trap bij mijn ouders. Een enthousiaste stem aan de andere kant van de lijn vroeg of ik foto’s op wilde sturen. Even kreeg ik vleugels. Zou het kunnen: ik in een magazine? Maar na één blik in de spiegel nam mijn onzekerheid het over. Ik was vast niet mooi of bijzonder genoeg. Het papiertje met het adres van het modellenbureau stopte ik weg om het pas anderhalf jaar later weer terug te vinden.
Kinnetje duwen
Hoewel ik toen inmiddels door medicijngebruik twintig kilo meer woog –ik was van kledingmaat 44 doorgeschoten naar een volle 48- was ik op mijn negentiende nieuwsgierig genoeg om toch foto’s op te sturen. En nu was ik degene die gebeld werd. Enkele dagen later zat ik aan een grote tafel bij het modellenbureau. De muren waren bezaaid met foto’s van prachtige vrouwen. “Daar kom jij ook tussen te hangen,” zei de agent.
Geboren voor het modellenvak? Niet bepaald. Ik was clueless. Zo was het resultaat van mijn eerste testshoot (foto’s om je portfolio mee op te bouwen) ronduit dramatisch. Onderkin galore! “Je moet je kin uitsteken,” predikte mijn agent, “Dit kan ik niet in je boek stoppen. Daar haal je geen klanten op binnen. Ga maar voor de spiegel oefenen.” Kinnetje duwen werd een dagelijkse bezigheid (nek langer maken, kin vooruit en iets naar beneden duwen). Ik duwde me een ongeluk. De beloning voor mijn noeste arbeid kwam in de vorm van mijn eerste grote klant, Promiss. Dat mijn foto vervolgens op twee bij drie meter in de etalage hing, was bijna onwerkelijk.
Krabbenklauwtjes
Een paar weken later mocht ik voor het eerst de grens over. Ik kwam terecht in een romantisch maar vooral steenkoud kasteel in Denemarken. Ik werkte van zes uur ’s ochtends tot negen uur ’s avonds. Bijna stuiterend van enthousiasme kwam ik terug in Nederland. De foto’s zouden fan-tas-tisch zijn. Dacht ik. Een week of vier later bleek het allemaal iets minder florissant. Op bijna elke foto had ik krabbenklauwtjes. Er zat zoveel spanning in mijn handen dat het leek alsof mijn vingers met elkaar verkleefd waren. Vijftien foto’s met slechts één bruikbaar beeld voor mijn portfolio. Dat mijn agent ietwat zuur was, is een understatement.
Model worden, bleek een behoorlijke opgave. Gelukkig is het nog goed gekomen met me. Kinnetje duwen en vingertje strekken, behoren inmiddels tot mijn basisvaardigheden. Tientallen klanten en opdrachten verder durf ik mezelf een echt model te noemen. In oktober dit jaar vier ik mijn decennium als model. En dat dankzij mijn ronde heupen, billen en borsten.
Mayra de Wilde is succesvol plussize model en freelance journalist voor titels als Grazia. Vanaf deze week lees je hier elke twee weken over haar leven als model.
