Wat een genot was dat. De A1 op zaterdag 18 juni einde middag. Van Deventer onderweg naar Haarlem. Geen file gehad, gewoon 120 of een tikje meer op de teller. Zeker als jonge vrouw in een Citroën C1 een verademing. Geen geloer, geen gekleef en rustig kunnen bellen en al rijdend de buitenspiegels verstellen. Dat laatste is een ware uitdaging in de versie waar ik in reed: de rechterbuitenspiegel kon ik alleen verstellen door met mijn lenige lijf en lange armen over het dashboard heen te buigen naar het pookje aan de binnenkant van de deur en daar met tikjes de spiegel op zijn plaats te duwen.
De Citroën C1 is een ware harige uitdaging in de spits. Het ziet er bij voorbaat niet imposant uit en daar worden BMW 5-rijders dan weer hebberig van. Lekker nog even met je vieze grote tenen het rechterpedaal intrappen om me bijna van achteren aan te randen. Overdrachtelijk gezien dan. Soms is het net alsof ik een kerel ineens op de achterbank heb zitten en mij verleidelijk woest aankijkt. Om er dan achter te komen dat hij denkt dat ik de NL-sticker op mijn bumper als Nur Links beschouw en eigenlijk wil dat ik zo snel mogelijk opdonder en met de trekhaak van mijn achterkantje langs de grill van de vrachtwagen die ik inhaal schaaf. Zodat meneer macho weer gas kan geven. Het grote raam aan de achterkant van dit Franse instapmodel helpt daar prachtig aan mee overigens, aan de indringer in mijn persoonlijke ruimte.
Machomannen in saaie Audi’s
Op de Duitse snelweg is het een ware uitdaging om je stuur recht te houden met de rukwinden. Harder dan 157 kilometer per uur heb ik de witte bolide niet kunnen krijgen. Wat voor de met 220 kilometer per uur aanstormende machomannen in te dure en saaie dikke Audi’s aanleiding is om al een kilometer van te voren het groot licht aan te slingeren alsof er een dikke wattenbollenmist voor hun venster is verschenen. Alleen zij hebben pech: ik ben net zo goed wereldburger als zij en bovendien Nederlander, dus neem ik het recht om in alle gemak medelanders met sleurhut onderweg naar hun troosteloze vakantiebestemming aan de Rijn op mijn eigen manier in te halen.
Ook leuk: de bochten van de afslagen die leiden naar andere A-wegen. Niet sneller te nemen dan 60 kilometer per uur. Tot grote frustratie van veelal de vierwielaangedreven SUV’s. Van die hypermoderne auto’s die er toch avontuurlijk uit moeten zien. Halfgeschoren koppen kijken neerbuigend neer op mijn witte bolletje met zijn trappelend kleine bandjes en al het raamwerk en halen me met een zucht in. Zij hebben 90 kilometer per uur of meer op de teller staan met alleen de wijsvinger aan het stuur, maar laat mij maar werken, ik ben er sterk genoeg voor. En bovendien: deze auto is wél afbetaald. En dat is meer dan wat de meeste van al die zelfingenomen mannen in auto’s die eigenlijk van hun baas of bank zijn konden zeggen afgelopen week.
