Vooruitgang gaat traag, stapje voor stapje. Soms is echter een schok nodig om ruimte te bieden aan oplossingen voor een langslepend probleem. Het vergt een scherpe, vrije geest en moed om diepgewortelde overtuigingen op die manier los te wrikken. Tijdgenoten zien dikwijls alleen de angstwekkend botte bijl. De bomen die het bos aan het oog ontrekken, ziet slechts de ziener. Zo’n ziener is Marianne Thieme.
Als kippenknuffelaar is mevrouw Thieme een omstreden figuur in de hedendaagse Nederlandse politiek. Haar Partij voor de Dieren speelt een rol in de marge. Eenzaam strijdt zij tegen dierenleed. Collega-kamerleden kijken naar haar als een agent naar een animal cop: het is belangrijk werk, maar als het niet gedaan wordt is het ook goed.
Geopolitieke wespennesten
Wie echter vorige week de hoorzitting over het onverdoofd ritueel slachten heeft gevolgd, weet dat Marianne Thieme wel eens groot de geschiedenisboeken in kan gaan. Dat Marianne Thieme over vijftig jaar wel eens geroemd zou kunnen worden als de vrouw die de wereld van een van hardnekkigste geopolitieke wespennesten af zou helpen. Het Arabisch-Israelisch conflict.
Gebroederlijk bevochten Yusuf Altuntas en Ronnie Eisenmann elkaars recht om dieren te laten lijden. “Een eerste stap op weg naar de holocaust”, en ook de moslims spraken schande. “Een nieuwe poging om moslims in hun ziel te raken”, en ook de joden pinkten een traantje. Opperrabijn en mopperimam, ze keken in elkaars ogen en zagen een vriend, een gelijke. Dezelfde God, ook al noemen ze hem anders, hetzelfde gebed, ook al klinken ze anders, en dezelfde haat, tegen iets anders.
Marianne Thieme ziet wat niemand ziet. De mens leeft in vrede, daar waar de dieren rechten hebben.
