Eigenlijk is de geboren Londenaar Thomas Timothy Vernon-Kell helemaal geen muzikant maar een grafisch ontwerper. Wellicht is het daarom dat zijn alter ego Tom Vek een beetje een vreemde eend in de muziekscene is. Zijn eerste album We Have Sound (2005) was een hit op allerlei muziekblogs, maar bij de mainstream-pers en bij het grote publiek sloeg het amper aan. Nu zes jaar later de opvolger Leisure Seizure gereed is geraakt, lijkt dit verhaal zich te herhalen.
De indie-blogs gonsden weer, vooral na het eerste teken van leven, de single ‘A Chore’. De serieuze pers kon het echter weer niet bekoren. ‘Meer van hetzelfde’ en ‘[het werkt] op de geeuwspieren’, recenseerde het Vlaamse magazine Knack zijn album. Drie van de vijf sterretjes, vond Menno Pot van de Volkskrant. The Guardian was het daar exact mee eens.
Na vele luisterbeurten en een concert in de Brusselse Botanique moet ondergetekende echter iets anders constateren. Ten eerste, dat kritiek op Vek erg makkelijk is; hij vraagt er bijna om. Maar daarnaast ook dat hij eigenlijk iets briljants heeft gemaakt.
De twee belangrijkste kritiekpunten op Vek zijn zeker niet te ontkennen. Ten eerste zijn stem. Hij is geen begenadigd zanger, verre van. Gelukkig probeert hij dat ook bijna niet. Bijna zijn hele oeuvre lang praat en bezweert hij. Met een behoorlijk monotone stem inderdaad, dat bezweert het beste. Een enkele keer probeert hij te zingen, bijvoorbeeld op de albumopener ‘Hold Your Hand’, waar hij de regel ‘a sunny morning’ er vooral live enkel vals uit geperst krijgt. Hij herhaalt en rekt het, tot het bijna te ongemakkelijk wordt. En alsof hij ermee speelt knallen op dat moment de beats er weer in.
Het tweede punt is de monotonie van zijn muziek. Maar ook dat doet Vek subliem. Stampend en pompend, in een perfecte cadans. Het werkt wonderwel samen met zijn nonchalante stem. Je krijgt een beetje hetzelfde gevoel als bij dat eerste album van The Strokes: dit klinkt allemaal zo makkelijk, dat je denkt dat je het zelf ook zou kunnen. Daar zit hem de kracht in.
Als grafisch designer weet Vek dat een van een goed ontwerp het ‘ontwerperige’ niet afstraalt. Een goed ontwerp overheerst niet maar faciliteert. Die filosofie zit ook in de muziek: het is simpel, doordacht en altijd precies genoeg.
Het hoogtepunt (no pun intended) van het album is ‘Aroused’. Hier hoor je Vek op zijn best. Opwinding is een beetje vooropgesteld plan, een groter deel pompend instinct, en vooral heel veel waar je niet de vinger op kan leggen. De aantrekking is er, en laat zich niet verklaren. Vek zingt en speelt ernaar.
Zowel live als op plaat is Vek iemand die ongeremd plezier lijkt te maken. Net als vele minder getalenteerde bands die dat ook proberen zal Vek het grote publiek nooit bereiken. Veks grote troef is echter dat zijn nonchalance gelijmd wordt door een feilloos gevoel voor esthetiek.
Leisure Seizure is compleet te beluisteren op Soundcloud. Aanraders zijn ‘Aroused’, ‘A Chore’ en ‘A.P.O.L.O.G.Y.’ Maar eigenlijk wilt u ze natuurlijk allemaal horen.
Sander Spek is een muzieksnob, maar wel een vriendelijke: zolang u maar draait wat hij u voorschotelt zal hij niet op u neerkijken.
