De afgelopen weken heb ik mijn wekkerradiofrequentie van 98,6 naar 92,2 verschoven. Enter radio 2, exit radio 1. De uitgekauwde argumentatie van voor- en tegenstanders van de kunstbezuinigingen waren me na een paar dagen al wel duidelijk en de totale leegte achter de argumenten kwam me vrij snel de keel uit.
Kunstmakend Nederland deed niets anders dan zelf om cultuur schreeuwen (onder de titel “Nederland schreeuwt om cultuur”, oh ironie) en vanaf dag 1 was direct duidelijk dat Halbe Zijlstra toch een paar acteerlessen had moeten nemen om te verbergen dat een deel van zijn motieven gewoon rancune was.
Maar beschaafden kunnen blijven marsen wat ze willen, vanaf nu moet het anders van dit kabinet. Kunstenaars moeten zelfredzamer worden, meer gaan concurreren en de kunstsector moet zelf harder haar best doen om publiek te trekken want steun is geen vanzelfsprekenheid. “Als de maatschappij niet bereid is ernaartoe te gaan, is er iets fundamenteel verkeerd” in de woorden van Zijlstra.
Den Haag dient zich niet te bemoeien met wat mensen mooi moeten vinden, dat maken mensen zelf uit. Daar kan je een hoop van vinden maar het is een keuze.
Next, zou ik denken. Den Haag bepaalt niet langer wat goede smaak is, deal with it. Veel van subsidie afhankelijke artyfarty’s zullen er de komende maanden slecht door slapen, ik slaap prima verder, wetende dat er toch wel kunst gemaakt zal blijven worden.
Tot ik vanochtend wakker werd gemaakt door mijn nieuwe ochtendfrequentie en nog net meekreeg dat de Tweede Kamer gestemd had over een muziekquotum op radio 2. I kid you not. Dezelfde CDA en VVD die de zojuist beschreven kabinetsargumenten tegen kunstsubsidie de afgelopen weken luidkeels uitdroegen steunen nu dit voorstel omdat zo’n verplicht quotum “bijdraagt aan het stimuleren van (…) het Nederlands repertoire”.
We weten allemaal dat Den Haag ons soms om de tuin leidt en dat niet alle politici na A ook B zeggen. Maar om in 1 week tijd te beweren dat Den Haag de smaak van de massa niet meer moet mogen bepalen en een voorstel te steunen wat exact dat doet, daar kan je toch niet mee thuiskomen?
Net toen ik goed en wel van de eerste verbazing bekomen was had Radio 2 het weer reeds behandeld en ging de muziek weer aan – Nederlandstalig, vast in de geest van Bosma. Ik spitste mijn oren en hoorde op de achtergrond zachtjes Mark meeneuriën.
Ik doe wat ik wil
Ik wil wat ik doe
Wat een ander ook zegt
Ach wat doet het ertoe
De een wil het zus
En de ander weer zo
Het kan mij niet schelen
Want ik ga lekker zo
Een beetje van dit
Een beetje van dat
Ik heb het nog nooit zo voor mekaar gehad
Ik lach als ik leef
En ik leef als ik lach
En zo geniet ik van elke dag
http://www.youtube.com/watch?v=SeCX-jFRVtI&t=0m51s
