Bij de huidige discussies rondom het Persoonsgebonden budget en de psychiatrische zorg, moet ik onwillekeurig denken aan de liedjessmid Vic Chesnutt. Sinds een auto-ongeluk in 1983 was de Amerikaan gebonden aan zijn rolstoel en afhankelijk van zorg. Dat zal zijn depressies hebben gevoed, misschien ook aangewakkerd door de terugblik naar het moment dat hij als 18-jarige dronken achter het stuur stapte.
Overdosis spierontspanners
Maar dat is een aanname. Toen Vic Chesnutt eind 2009 een overdosis aan spierontspanners nam, had hij een schuld van 35.000 dollar. Een schuld die hij had opgebouwd uit zorgkosten. Ondanks dat hij verzekerd was, moest hij maandelijks 500 dollar aan ziekenhuiskosten betalen, een eigen bijdrage die hij niet langer op kon hoesten. En wellicht wel de laatste druppel die Vic Chesnutt bracht tot zijn vierde – en dus geslaagde – zelfmoordpoging.
Maar ook dat is een aanname. Chesnutt heeft geen afscheidsbrief achtergelaten, dus naar zijn werkelijke motieven moeten wij gissen. Het zal de donkere geest van Chesnutt echter niet hebben verlicht in zijn steeds terugkerende depressies en zijn flirts met de dood. Wel gaf hij in een interview slechts enkele maanden voor zijn dood aan dat hij er moedeloos van werd.
Zoek-het-zelf-maar-uit-mentaliteit
En in die situatie lijkt ons kabinet hele volksstammen te willen duwen met de aanpak van het Persoonsgebonden Budget en psychiatrische zorg. Een ‘zoek-het-zelf-maar-uit-mentaliteit’ gericht op de zwakkeren in onze samenleving om de broodnodige bezuinigingen te financieren. Dit terwijl maatregelen aangaande de hypotheekrenteaftrek uit blijven, om de kiezer zo niet direct te raken. Die zouden zich weleens massaal tegen de heren kunnen keren.
Dat Mark Rutte en kornuiten hiermee vele Vic Chesnutts zullen creëren, zal hen klaarblijkelijk een worst wezen. Moedeloos en diep in de schulden om niet als uitgestotene van de samenleving te eindigen. Of, zoals een dertien-jarige ‘Hawking-in-de-knop’ het onlangs in een open brief aan onze welgerespecteerde Minister-President schreef: ‘Het voelt alsof jullie hopen dat ik maar snel doodga omdat ik dan niets meer kost’.
Tjeerd van Erve is muziekrecensent voor Nu.nl en Gonzo (Circus). Hij is tevens geschiedenisdocent en daarom zeer nostalgisch ingesteld qua muziekbeleving. Tjeerd beschrijft nieuws en actualiteit aan de hand van muziek. Voor alles is immers een soundtrack.
