Eens in de drie maanden doen we het. André, Geertruida en ik. Winkelen. Een gruwelijke hekel hebben we eraan, maar het moet. André, onze best gay friend zoals dat heet, heeft niet veel gay trekjes. Alleen dat hij er graag goed uitziet en op mannen valt. Zijn übermannelijke trekje is dan weer dat hij een hekel heeft aan shoppen. Behalve met ons. Dan kan hij het.
Die dagen worden altijd verlicht door een kopje koffie of een overheerlijke, weldadige lunch. Dan wagen we ons eraan. De Zara, de Episode, de H&M Men en heel soms zo’n megagrote uitvoering van een reguliere H&M. Meestal niet. Ergens hebben we alledrie verschrikkelijk mensenvrees. Uitgezakte dagjesvrouwen, hyperactieve Vans-meisjes met een verondersteld gevoel voor mode, bomberjacks met Nike Airmax-meisjes, überhomo’s, irritant perfecte jonge gezinnetjes, arrogante meisjes die niet op de hoge hakken die ze hebben aangetrokken kunnen lopen, aanvullingen kunnen uiteraard in de reacties. Dat dus. Dat loopt rond tijdens een regulier dagje winkelen.
Maar kleding is nodig. Volgens mijn docent een eerste levensbehoefte. En, zo nu en dan heeft André het briljante plan zijn kledingstijl radicaal te veranderen. Vandaar die bizarre shopsessies. Dit keer regende het. En we waren moe van de laatste keer stappen voor de vakantie. Kapot. Niets kon deze dag nog goedmaken.
De H&M Men was in vergelijking met de Divided een verademing. Een oase van rust was het bijna te noemen. Ik noem een winkel zelden een oase van rust. Binnen had André al een stapel kleding gevonden. ‘Moet je niet even passen?’ vroeg Geertruida. ‘Mwah.’ André had er duidelijk geen zin in. ‘Is dit allemaal leuk?’ We legden de kleren op de grond en zochten het uit. ‘Een S’je pas ik wel, toch?’ vroeg André. ‘Anders kun je het morgenochtend terug brengen.’ Opperde ik. ‘Morgen heb ik geen tijd, hoor.’ André zei het stellig. ‘Pas dan even!’ Geertruida dwong hem bijna. André liep mopperend richting de paskamers met zijn stapel kleding. Geertruida en ik gingen op de trap zitten om mooie mannen in de H&M Men te bekijken. ‘Wedden dat ie zo terugkomt en dan vergeten is dat hij ging passen en een ander leuk kledingstuk heeft gevonden?’ Geertruida had het nog niet gezegd of André stond weer achter ons. ‘Het is DRUK! Ik pas morgen wel. En anders is het jammer.’ Ik wist niet dat dat kon. Een lange rij in de H&M Men. Mannen zijn toch heel makkelijk? Als ik André moet geloven wel, althans. ‘Ik ga afrekenen.’
Het ging verrassend vlot. Het was niet eens zo’n hel als de vorige keer. Dit keer moesten er ook geen blazers en overhemden komen, gelukkig. ‘Ik ga op vakantie, dan hoef ik er niet formeel uit te zien.’ Zei André met een groene korte broek die prima op de Zuidas terecht kon in zijn handen. André kwam terug met een plastic zak vol kleren. Het zat erop. Nu Geertruida en ik nog. De hel was pas net begonnen.
