In België vechten ze elkaar nog steeds de politieke tent uit. Na een dik jaar hebben ze daar nog steeds geen regering kunnen vormen, ondanks een oneindig aantal (pre)informateurs. Wellicht komt dat door de inhalige en luie Walen, die op welhaast Griekse wijze hun handje ophouden bij de Vlamingen voor almaar meer geld, gekoppeld aan de onwil om de antieke ons-kent-ons economie te hervormen. Wellicht ligt het aan de Vlamingen die willens en wetens afstevenen op een de facto onafhankelijkheid, niet gehinderd door enige solidariteit of enig realisme wat betreft taalpolitiek en de economie van de Belgische staat. Beide kanten hebben schuld, al neigt deze objectieve commentator naar de N-VA als de slechtste acteur in dit toneelstuk. Het mooie is dat België gewoon doordraait. Niet alleen doordat maar weer eens blijkt dat een regering niet zo heel belangrijk is, maar vooral dankzij Belgisch wonderkind Philippe Gilbert.
Gilbert presteert deze tour buitengewoon. Hij won één etappe, werd twee keer 2e, droeg een dag de gele trui en draagt nu vrij vast de groene trui om z’n schouders. Des te knapper omdat hij ook al heel het voorjaar domineerde. Nog belangrijker dan zijn ereplaatsen in deze Ronde is de uitstraling die hij heeft in de koers. Hij is, gedeeld samen met Cancellara, de ware patron van het peloton. Dat combineert hij allemaal met de uitstraling van een ideale schoonzoon en vooral van de pan-Belg.
Vlaams, Waals, Winnen
Nog maar even geleden was het al Vlaanderen wat de klok sloeg in het wielergekke België. Johan Museeuw (de Leeuw van Vlaanderen), Peter van Petegem, en Tom Boonen ware de vaandeldragers van het Belgische wielrennen. NU is het Gilbert te voor en te na. Terwijl hij een Waal is, van nabij Luik. Dit deert de Vlaamse wielerfans geenszins. Hij praat goed Nederlands en hij heeft een Vlaamse vriendin. En bovenal wint hij.
In het verleden het Koningshuis de redder van de Belgische eenheid, of soms het nationale voetbalteam. Eddy Merckx steeg als wielrenner al boven het regionalisme uit. Nu torst Gilbert die zware verantwoordelijkheid.Dat doet hij uitstekend, met bovendien een wijze les voor politici. Gilbert had ook wat problemen in de ploeg, hij wilde teveel. Hij offerde zich echter ook een keer op voor André Greipel (Duitssprekend) en zou, als Jurgen van den Broeck (Vlaming) niet was uitgevallen, ook voor hem gaan meesterknechten. De ander wat gunnen, zien dat je het niet alleen kan en het goed maken na wat fikse woorden. Uiteindelijk win je daarmee. Elio Di Rupo, Bart de Wever en al die anderen zouden daar goed naar moeten kijken. En dan zorgen dat België in sociaal en economisch opzicht weer gaat winnen. Net Gilbert. Daar wordne alle Brusselaars, Vlamingen, Walen, en Belgen blij van.
