In 2001 brengt E het album Souljacker uit. Wederom verschilt deze plaat qua geluid met zijn directe voorganger. Waar Daisies of the Galaxy vrij rustig klonk, zoekt Everett zijn heil op Souljacker weer in de wat hardere rock. Het is ten tijde van dit album dat Koool G Murder de bas gaat spelen in Eels, of zoals Everett hem noemt: “That other guy.” Waarschijnlijk is de nieuwe bezetting van de band debet aan het vernieuwde elan en geluid. Zo blijft Eels namelijk op elk album weer anders klinken. Het enige vertrouwde blijft het rauwe stemgeluid van E zelf. In 2003 volgt Shootenanny! een album dat live is opgenomen in tien dagen tijd, een plaat die E zelf betiteld als een pauze tussen wat was en wat komen gaat.
Blinking Lights
Want wat komen gaat is Blinking Lights and Other Revelations, een dubbel-album met maar liefst 33 nummers en contributies van sterren als Tom Waits en R.E.M.’s Peter Buck. Blinking Lights gaat voornamelijk over alle vragen die het leven kan oproepen; een ode aan de pracht en de verderfelijkheid van het leven zelf. En voor E gold dit album als een laatste strohalm om vast te kunnen klampen aan zijn laatste beetje geestelijke gezondheid. Blinking Lights wordt door velen beschouwd als het ultieme meesterwerk van E. De tour voor dit album heette Eels With Strings, en de optredens bestonden dan ook voornamelijk uit rustige nummers die werden gespeeld op akoestische gitaren, piano’s en werden begeleid door violisten en een celliste. Deze tour leidde uiteindelijk tot het live-album Eels With Strings: Live in Town Hall opgenomen tijdens een show in New York. In 2008 worden de albums Meet The Eels: Essential Eels Vol. 1, een album dat kan worden beschouwd als hun greatest hits, en Useless Trinkets, een plaat met zogenaamde B-sides en een DVD van hun optreden op Lollapalooza in 2006.
Trilogie
Het laatste wapenfeit van Eels, zijn de drie albums Hombre Lobo, End Times en Tomorrow Morning, die respectievelijk in 2009 en 2010 werden uitgebracht. Deze drie albums horen in feite bij elkaar en moeten dan ook worden beschouwd als een trilogie. De algemene thema’s die de revue passeren op deze drie langspelers zijn dingen als verlangen, verlies en verlossing. In 2010 gaat E voor het eerst sinds 2007 weer op wereldtournee.
Ontmoetingen met E
Het is dan ook de zomer van 2010 dat ik E en zijn drummer Knuckles voor het eerst ontmoet. De schuchtere man met zijn bril, lange baard en onmiskenbare blue-collar jasje met het naambordje “Otis”, blijkt een van mijn grote helden te zijn. Het duurt even voordat hij loskomt en uit zichzelf begint te praten. Zijn drummer, ‘Knuckles’, is wat praatgrager en al snel krijgen we een band op het gebied van muziek. Hij nodigt me uit om hun volgende show bij te wonen en die kans neem ik dan ook graag aan.
Een paar weken geleden deed de band opnieuw Amsterdam aan om aldaar twee avonden in Paradiso te spelen. Ik was onderweg naar huis en stond op het punt om mijn sleutel in het slot te steken toen ik opeens vanuit een hoek hoorde: “Hey Levi, how are you doing man?”. Ik draaide me om en keek in de ogen van E, zittend op het bankje van het café waar ik boven woon. Ik had de beste man een jaar niet gezien en vol ongeloof keek ik hem aan omdat hij mijn naam nog wist. Ook door Knuckles werd ik vriendelijk begroet. Wat volgde waren twee dagen vol met Eels. Op de laatste avond voordat de band naar Rock Werchter moest vertrekken, zat ik een tijdje met Everett op het bankje. Met wederom zijn kenmerkende blauwe Otis jasje aan, zijn Cohiba sigaren in de buurt en sippend aan een Jack Daniels bracht ik zo een uur met de beste man door. Dichterbij kom je als journalist niet, maar ik kon het niet aan om hem vragen te stellen over zijn muziek of zijn leven. Daarentegen filosofeerden we wat, we lachten wat en we rookten wat. Wel vroeg ik hem of hij gelukkig was. “I am as happy as an unhappy man can be.”
Levi Boitelle mag, net als iedereen, gewoon E zeggen tegen Everett. Dit is deel drie over Eels, deel een en twee zijn hier terug te vinden.
