Afgelopen vrijdag was Amy Winehouse nog even nieuws. Niet om haar muzikale kwaliteiten, maar omdat ze nuchter op een podium had gestaan. Ze had niet eens gezongen, maar na haar laatste optreden in Belgrado was het gegeven ‘nuchter’ in combinatie met ‘podium’ genoeg reden voor verschillende media om hier aandacht aan te besteden. En vandaag haalt ze het nieuws weer, als de vleesgeworden rockmythe; Talent, drank, drugs en het eindstation bij 27.
Niet dat Winehouse dezelfde impact had als Hendrix, Morrison of Cobain, maar even goed heeft zij een stempel op de tijd gedrukt. De eerste en meest getalenteerde van een golf aan Britse blanken retro soulzangeressen, met een strot zo zwart als het Motown vinyl. Haar grote doorbraak had ze in 2007 met Back To Black, waar ook de hitsingle ‘Rehab’ op te vinden is. Een nummer dat nu tot in de treuren zal worden gebruikt om Winehouse te typeren. Want ja, ze was een drugs- en drankverslaafde. En nee, afkicken lukte niet.
Maar dat maakte Winehouse ook tot alles wat we zo mooi vinden aan rock ‘n roll. Die zichtbare keerzijde van succes, de menselijkheid, het lijden en de val. Het leven in te grote happen nemen, een lelijke tatoeage en een groot fuck-society-gehalte. Winehouse en collega’s op het eindstation 27 zijn de dikke middelvinger die wij zelf niet durven opsteken naar de conventies en regels waar wij ons onderwerpen.
En nu ze gaat, klagen wij dat ze te vroeg ging. Maar ze gaat zoals wij willen dat helden gaan. Onafgeronde boeken, zodat zij voor ons de mythe van de rock ‘n roll kan blijven leven. Dank Amy, u geeft ons het icon van The Naughties; een gevallen retro soul koningin. Mooi dat u gaat een goede twee weken na de koningin van de rehab.
Als ode aan Betty Ford
En een ode aan Amy Winehouse
