Julian Assange’s boek: Wikileaks Versus the World: My Story, is voorlopig uitgesteld. Assange vreest dat zijn memoires Amerikaanse aanklagers van munitie voorzien, en hij herziet daarom het oorspronkelijke manuscript. Ondertussen verschijnen er genoeg boeken over de Wikileaksaffaire. Deze keer bespreken wij: Inside Wikileaks, mijn tijd bij de spraakmakendste website ter wereld van Daniel Domscheit-Berg.
Buitengewoon nobel begint Domscheit-Berg in zijn boek te vertellen over zijn ervaringen met Julian Assange. Hij wil het complete verhaal in de openbaarheid brengen, want hij kon het maar niet verkroppen dat een organisatie als Wikileaks, die streeft naar transparantie, zelf plotseling stil blijft als het de eigen openheid betreft. Louter idealisme zou Domscheit-Berg er dus toe bewegen om zijn verhaal te vertellen. Met andere woorden: als Assange maar een andere koers met Wikileaks had gekozen, dan had Domscheit-Berg zijn persoonlijke ervaringen (en aanvaringen) met Assange niet aan de grote klok gehangen. Maar als je zijn verhaal leest was het onvermijdelijk dat hij zich zou ontpoppen tot een roddeltante.
Onschuldige guy love
Het was helaas allemaal niet het sprookje waarop Domscheit-Berg had gehoopt. In den beginne was alles, zoals altijd bij een nieuwe liefde, helemaal geweldig. Ze hielden zelfs van hetzelfde soort eten: ‘rood vlees, of tartaar met uien’. Als een verliefde zot omschrijft hij de opofferingen die hij gedaan heeft. Hij had alles in zijn leven, ook zijn – naar eigen zeggen – prachtige jonge vriendin, opgegeven om te kunnen werken met de uitgesproken persoonlijkheid van Assange. Nog niet eerder had hij iemand zoals Assange ontmoet. Domscheit-Berg is zelfs nog steeds van mening dat Assange en hij ‘de beste tijd van ons leven hebben doorgebracht samen’.
Er was geen vuiltje aan de lucht, de vriendin werd niet gemist, totdat Domscheit-Berg zijn rooskleurige plaatje moest bijstellen. Terugkijkend was het natuurlijk al genoeg indicatie dat Assange niet meebetaalde aan de boodschappen en dan rustig wel drie van de vier plakken leverkaas nam. Er was iets goed mis met Assange. Nog erger, ze hadden een verschillende stijl van een boterham met leverkaas opeten: Daniel at de leverkaas op een volkorenboterham en terwijl hij daar rustig de tijd voor nam ‘propte [Julian het] broodbeleg het liefste zó naar binnen toe’. Het was zo onterecht dat Julian hem uiteindelijk de rug toekeerde, want Daniel had zelfs toen ze alle twee getroffen waren door de griep zijn bed af gestaan aan Julian, terwijl hij ‘zelf op een eenvoudig matrasje ernaast [ging] liggen.’
Het verhaal lijkt eindeloos te duren, als lezer erger je je kapot aan de kleinzieligheid die Domscheit-Berg telkens weer aan de dag weet te leggen. Hij wil volledige openheid bieden, maar heeft daartoe de feiten geheel niet gewogen op relevantie of belang.
Hell hath no fury like a Domscheit-Berg scorned
Het moge duidelijk zijn: Julian Assange komt er niet gunstig vanaf. Domscheit-Berg kan niet verhullen dat Assange hem onheus bejegend zou hebben.
‘Soms haat ik hem zo sterk dat ik bang word dat ik hem lichamelijk geweld aan zou kunnen doen als hij me nog eens onder ogen komt. Dan bedenk ik me weer dat hij mijn hulp nodig heeft.’
Dit is toch wel het bewijs dat het helse vuur niet alleen brandt bij miskende vrouwen. Domscheit-Berg laat zien dat nu ook de man die zich tekort gedaan voelt kan terugslaan. Mocht je ook zo zuur zijn, dan is dit jouw boek, al helemaal als je al een hekel had aan Julian Assange.
Inside Wikileaks, mijn tijd bij de spraakmakendste website ter wereld is geen aanrader als je op zoek bent naar degelijke inhoudelijke kennis; daarentegen is het absoluut wel het boek om te lezen aan het zwembad als vervanging van je Privé. Waarschijnlijk is het hoge juicy gossip gehalte van dit boek dan ook de reden voor de gretige aftrek die het geniet sinds het verscheen afgelopen februari.
Volgende keer deel 4 Wikileaks, Tussen cyberoorlog en informatierevolutie?
Sharon Hagenbeek studeert filosofie en schrijft over boeken.
