Al na vijf minuten heb ik spijt van mijn besluit om Caramel Fashion binnen te lopen. Een mager Italiaans vrouwtje met gemillimeterd, knalrood geverfd haar loopt druk babbelend voor me uit en trekt het ene na het andere jurkje uit de rekken. Met grote ogen staar ik naar haar outfit. Ze draagt een flamboyante blouse en een spijkerbroek bezaaid met strass-steentjes. De oorzaak van deze situatie: ik heb net iets te geïnteresseerd naar een paspop gestaard, die een zwart, strak jurkje met bontkraag draagt.
Het is jammer dat ik mijn Italiaanse vriendinnetje Giulia niet bij me heb, want op een aantal in steenkolenengels geformuleerde uitroepen na kan ik weinig van het betoog verstaan. De winkel is duidelijk eigendom van die neuroot. Geen vierkante centimeter van de muur is onbedekt, alles is volgehangen met uitbundige kledingstukken en gigantische tassen. De meest extreme schoenen staan uitgestald op zuiltjes en plateaus. Achterin de winkel word ik, met een bonte verzameling kleding in mijn armen, een pashokje ingeduwd.
De Grote Vriendelijke Reus
Wanneer ik me eindelijk in de eerste jurk heb gehesen – ook het pashokje is gemaakt op Italiaanse vrouwen, dus Hollandse exemplaren van één meter tachtig met een cup groter dan 65AA zijn voor Italiaanse begrippen buitenproportioneel – duw ik m’n inmiddels wilde haren terug op hun plaats en waag ik me uit het benauwend kleine kamertje.
Binnen no time staat die rooie om me heen te draaien, me prijzend met een figuur dat wel geschapen lijkt te zijn voor dat jurkje. Fantastico! Met wilde gebaren wijst ze naar de spiegel. Hoopvol draai ik me naar mijn spiegelbeeld, om vervolgens een enorme deuk in m’n ego op te lopen. Naast het dametje ben ik net de Grote Vriendelijke Reus. Met het schaamrood op de kaken sprint ik het hokje weer in en kies de volgende jurk – maatje XL uiteraard – in mijn passessie.
Veel tijd om aan mijn minderwaardigheidscomplex te besteden, geeft ze me niet. Bij het volgende jurkje komt ze aansnellen met een legging – corrigerend, natuurlijk – een nappalederen jas en een stapel sjaals. Ze behangt me met accessoires en biedt me op alles tien procent korting aan. Enfin. Je begrijpt hoe dat afloopt.
Modemeisjeshemel
Met twee kanariegele tassen en vele euro’s armer sta ik een uur later op straat. Inmiddels op dreef laat ik me meeslepen in de drukte van het winkelend publiek. Ik koop de prachtigste pumps bij een boetiekje genaamd Caligula (voor de gymnasiasten onder ons: ja, die naam was toepasselijk, want het interieur was volstrekt gestoord) en ik bezoek zowel de grootste MaxMara als de meest gigantische ZARA die ik ooit gezien heb. De modemeisjeshemel.
Op het terras van een gelateria bestel ik een mineraalwatertje – na een dergelijke egodeuk hebben vrouwen altijd een Sonja Bakker momentje – en staar ik in gedachten verzonken naar twee hevig gesticulerende vrouwen naast me. Italië: modeland. Ik vind het fantastico.
