Enkele weken lang nam DeJaap vakantie als het om Amerikaanse politiek ging en juist in die periode leek de politieke en economische afgrond in Washington, D.C. dichter bij dan ooit. Gegijzeld door politiek-electorale belangen en de extreme opvattingen van de vleugels van beide partijen, leek de bereidheid tot onderhandelen en samenwerking zo ver te zoeken dat het faillissement van de federale overheid op de loer lag. Met niet meer dan een hand vol uren te gaan wisten de partijen toch tot een akkoord te komen waardoor de federale overheid haar staatsschuld mag verhogen en dus aan haar betalingsverplichtingen kan voldoen. Waar de onredelijke extremen het debat regeerden, lijkt het redelijke midden de winnaar van het politieke steekspel. De Tea Party Movement gaat ten onder aan haar eigen succes.
Strijd
De inzet van de politieke strijd de afgelopen weken ontstond doordat de federale overheid in financiële problemen kwam. Zoals eerder beschreven moest de debt ceiling verhoogd worden omdat de overheid niet meer aan haar betalingsverplichtingen kon voldoen zonder meer geld te lenen. De Tea Party vleugel van de Republikeinse partij, altijd waakzaam voor big government en een te hoge staatsschuld, was principiëel tegen de verhoging van de debt ceiling en wilde alleen instemmen met een drastische verlaging van de staatsschuld door sterke bezuinigingen.
Dat de staatsschuld moet worden terug gebracht was het enige waar alle betrokkenen het over eens konden worden. Het meningsverschil, en de reden dat de onderhandelingen Amerika zo dicht bij de afgrond brachten, kwam voort uit de vraag hoe dat moest gebeuren. Waar de extremen binnen de Republikeinse partij dus alleen heil zagen in bezuinigen, het liefst zonder verhoging van de debt ceiling, wilde de linker vleugel van de Democratische partij een stevige verhoging van de debt ceiling en een verlaging van de staatsschuld, alleen door belastingverhogingen voor de rijken. De gematigde vleugels van beide partijen zaten daar ergens tussen in en zagen in meer of minder mate heil in zowel belastingen als bezuinigingen om de staatsschuld aan te pakken.
Compromis
In het uiteindelijke compromis staan, naast de verhoging van de debt ceiling, wel bezuinigingen op genomen maar geen belastingverhogingen. Om die reden werd de Tea Party Movement door velen tot winnaar uitgeroepen. Toch verdient dat beeld enige nuance. Om te beginnen kent het compromis de instelling van een zogenaamde Super Committee waarin zes Republikeinen en zes Democraten gezamenlijk moeten kijken of er een compromis gevonden kan worden over meer bezuinigingen, waarbij belastingverhogingen gewoon besproken kunnen worden. Als zij echter niet tot een overeenkomst komen, wat waarschijnlijk lijkt, kan president Obama de zogenaamde Bush tax cuts afschaffen. Dat betekent dat er alsnog een effectieve belastingverhoging voor de rijken komt.
Belangrijker dan dat is echter hoe de extremen van de beide partijen en het Amerikaanse volk met het compromis om zijn gegaan. Zowel op links als op rechts hebben veel politici besloten de overeenkomst niet te steunen omdat er te veel respectievelijk te weinig wordt bezuinigd. Het Amerikaanse volk geeft echter aan de politieke spelletjes en polarisatie zat te zijn. Uit onderzoek van CNN blijkt dat maar liefst 77 procent van de Amerikanen vindt dat hun politieke vertegenwoordiging zich gedraagt als een groep verwende kinderen. Ze zullen weinig begrip op kunnen brengen voor de voortdurende weigering van de extreme flanken om samen te werken en het land werkelijk te regeren. De Tea Party Movement mag dan wel de winnaar van deze onderhandeling genoemd worden, steun en maatschappelijke waardering in de aanloop naar 2012 zal het ze niet opleveren.
Bipartisanship
Zeven maanden geleden schreven we hier dat bipartisanship, de bereidheid om partijpolitiek te ontstijgen en samen te werken om compromissen te sluiten, het codewoord zou worden voor 2011. Hoewel het gedrag van de meeste politici daar weinig van laat zien, toont het publieke sentiment de waarheid van deze constatering aan. Steeds meer Amerikanen verliezen hun vertrouwen in het gepolariseerde Washington en zij die zich dit en volgend jaar bereid zullen tonen om samen te werken, to reach across the aisle, zullen daar in 2012 voor beloond worden. Dan mag ze nog zo vaak de onderhandelingen gewonnen hebben, de Tea Party Movement gaat juist aan dat succes ten onder.
Adriaan Andringa zal tot de presidentsverkiezingen in 2012 regelmatig verslag doen van het Amerikaanse politieke schouwspel.
