Vrouwen zijn behoorlijk hard voor zichzelf. Daar ben ik geen uitzondering in. Model zijn, werkt het kritisch naar jezelf kijken ook wel in de hand. Met elke shoot streef ik weer naar dat perfecte plaatje. Maar ook als ik niet op een set rond struin, hou ik een kritiek oogje in het zeil.
Het begint al als ik ’s ochtends voor de spiegel sta. Want samen met mijn ontwaken, is ook de criticus in mezelf wakker. Hoe ziet mijn gezicht eruit? In de kreukels? Wallen? En dan het lijf. Dikker of dunner? Bungelboezem, check. Huge achterwerk, check. Na al het koekeloeren, volgt nog een weegschaalmomentje en de dag kan beginnen. En het houdt niet op na het ochtendritueel. Lang leve de spiegel dan wel de – soms onverwachte- winkelruit. Oh, zie ik er eigenlijk zo uit?!
Strike a pose
Door mijn werk kan ik foto’s van mezelf eigenlijk niet meer op een normale manier bekijken. Zelfs een snapshot wordt uitgebreid onder de loep genomen voordat ik ‘m online zet. Als er een camera voor mijn neus hangt, ben ik me daar zo van bewust dat de spontaniteit vaak ver te zoeken is. Vreselijk gênant maar ik poseer ook met enige regelmaat als ik niet als model op de foto ga. Kinnetje duwen. Buik inhouden. Niet van onderaf fotograferen want daar wordt niemand gelukkig van. Lachen. Ook met je ogen. En laten we wel wezen, met de digitale fotografie is een kiekje tegenwoordig eigenlijk geen kiekje meer. Je maakt er gewoon veertig, kiest de leukste en roept dat het een lucky shot was.
Hoe ik naar mezelf kijk, is als het op modellenfoto’s aankomt niet anders. Tijdens een shoot kun je vaak wel een beetje mee gluren op het computerscherm van de fotograaf. Maar het is altijd afwachten hoe het er uiteindelijk uit gaat zien. Soms valt het mee en soms valt het tegen. Zo stond ik laatst in Grazia. Tijdens de shoot had ik een paar foto’s voorbij zien komen waar ik erg blij van werd. Mijn verwachtingen waren dan ook hooggespannen. Toen ik na weken wachten eindelijk het magazine in handen had, bladerde ik driftig naar de betreffende pagina. Maar de foto was minder sterk dan ik had gehoopt. Miss Piggy meets deer in headlights, beschrijft ‘m wel zo ongeveer. Ik baalde er toch wel een beetje van.
Rolmodel
Na een dagje mokken, had ik mezelf weer bij elkaar geraapt. En hoewel ik de foto zelf niet zo geweldig vond, stroomden de complimenten van anderen juist binnen. Hoe mooi ik er op stond. En hoe goed ze het vonden dat een modemagazine aandacht geeft aan plussize vrouwen. Al die fijne reacties herinnerden mij er aan dat mijn werk als plussize model verder gaat dan enkel een foto. Dat ik met mijn grote lijf in een tijdschrift sta, draagt bij aan de acceptatie van plussize modellen in de modewereld. En vooral ook aan meer variatie in magazines. Een goede vriend zei laatst tegen mij dat ik een rolmodel ben. Letterlijk en figuurlijk. En als ik de criticus in mezelf het zwijgen op leg, weet ik dat ik daar verdraaid trots op mag zijn.
Mayra de Wilde is succesvol plussize model en freelance journalist voor titels als Grazia en Viva. Op Mode.DeJaap verhaalt ze elke twee weken over haar leven als model.
