Wat hebben een Amerikaans hiphopgroep en een stelletje Duitse indiehipsternerds, waarvan er nota bene eentje op Herman Brusselmans lijkt, met elkaar gemeen? In de meeste gevallen waarschijnlijk niet veel. Toen de mannen van Themselves in 2004 ergens langs een snelweg aan de Canadese grens The Notwist tegenkwamen, dachten zij daar echter heel anders over. Ze voelden direct een klik. “Those guys are just like us” zei Adam Drucker —artiestennaam: Doseone— in een interview. Van die klik kwam een album, een lange stilte, en zes jaar later weer een nieuw album. Dankzij dat tweede album kan de wereld eindelijk ook getuige zijn van die klik.
Het eerste album, net als de band zelf 13 & God genaamd, kon niet helemaal overtuigen. Natuurlijk, kwaliteit was er genoeg. Dat hadden The Notwist en Themselves al in huis, zo hadden ze al eerder laten zien. Maar dat eerste album was nog te veel hinkend op twee gedachten. Sommige nummers konden eigenlijk net zo goed op een album van The Notwist staan, terwijl andere juist direct uit de koker van Themselves leken te zijn gekomen. Een wisselend spel van leiders en gastmuzikanten. Het nieuwe album, Own Your Ghost, breekt daarmee en laat eindelijk een consistent geluid horen waarbij het resultaat meer is dan de som der delen. Zowel in een publieksfavoriet als Sure As Debt (zie hierboven), dat al sinds 2005 live gespeeld wordt, als in de nieuwe nummers.
Peper van een rondstuiterend ADHD-kind
Even terug naar die basisingrediënten. The Notwist is een Duitse band, ooit begonnen als een punkgroep, die de laatste tien jaar een goede reputatie heeft opgebouwd met rustige maar sfeervolle rockmuziek met electronische invloeden. De geprezen albums Neon Golden (2002) en The Devil, You + Me (2008) laten een band horen die goede melodieuze geluidscollages kan maken. Soms bouwen de nummers gelaagd op naar een climax, maar vaak ook zou een beetje peper in de muziek geen kwaad kunnen. Dat ingrediënt komt van Themselves, een eigenwijze rapgroep van het befaamde anticon-label (onder meer bekend van acts als Why? en Clouddead). Vooral rapper Doseone klinkt soms als een rondstuiterend ADHD-kind dat wel wat aarding zou kunnen gebruiken. Aarding van de Notwist-composities bijvoorbeeld.
Op de nieuwe plaat komen die elementen eindelijk goed samen. De muziek zweeft van piano en gitaar naar doordringende beats, terwijl de zang van Markus Acher en Doseone elkaar perfect aanvullen en afwisselen. Waar Acher rustig en melodisch zingt — bijna neuriet eigenlijk, met een Duits accent —, komt Doseone op de juiste momenten naar voren. Soms bezwerend, zoals in Armored Scarves (zie hieronder) waarin hij zijn regel als in trance blijft herhalen, soms rustig rappend, en soms met de malle energie die we van hem kennen.
Het resultaat zijn pareltjes van popsongs. Donker, energiek en melodieus. Complex, experimenteel, en tegelijkertijd beklijvend. Waarbij 13 & God eindelijk de belofte inlost en de wereld laat zien wat zij toen in 2004 in elkaar zagen.
Sander Spek is een muzieksnob, maar wel een vriendelijke: zolang u maar draait wat hij u voorschotelt zal hij niet op u neerkijken.
