Mateja Kežman is natuurlijk een nare man. Zo hees de voormalige spits van PSV altijd zijn kousen op tot boven zijn knieën, waarmee hij het voor joker lopen tot kunst verhief. Nadat hij scoorde wees hij altijd met beide duimen op zijn eigen naam achterop zijn shirt. Het hele stadion mocht zien dat hij een lul was. Dat vonden niet alleen de mensen op de tribune, ook zijn tegenstanders namen hem dat niet in dank af. Zuigen en nare overtredingen waren het handelsmerk van de spits. Niet voor niets is de Serviër recordhouder van de snelste rode kaart op een EK ooit. Toen hij tijdens Euro 2000 inviel tijdens Joegoslavie tegen Noorwegen mocht hij na 37 seconden vertrekken. Een nare man dus. Die ook nog eens stond te juichen toen de vliegtuigen in de Twin Towers vlogen.
Champions League
Terwijl PSV zich opmaakte om op 11 september 2001 een Champions League wedstrijd te spelen tegen FC Nantes vonden de trieste gebeurtenissen plaats. Het spreekt voor zich dat de selectie zich voor de televisie nestelde. Zin in voetballen had men niet meer. Het was Kežman die de humor van de situatie met stervende mannen, vrouwen en kinderen inzag. Daarmee treiterde hij zijn collega’s. Doelman Ronald Waterreus verklaarde later dat hij zijn collega had willen slaan.
Als Serviër had Kežman natuurlijk het één en ander meegemaakt. Zijn president Milošević haalde ter bescherming van de Servische minderheid minder fraaie dingen uit als het ging om de Albanese mensen in Kosovo. Met de zuiveringen die door hem werden uitgevoerd verspeelde hij het laatste restje krediet bij de NAVO. Bombardementen, een olie-embargo en een vliegverbod waren het gevolg. Elke Servier koos daardoor in het begin de kant van Milošević. Voordat die capituleerde was de ellende onder de Albanezen compleet en het land door de NAVO plat gebombardeerd. Vandaar natuurlijk die haat van Kežman.
Schoft
Toen de tragiek zich op 11 september voltrok vond de voetballer dat zeer vermakelijk. Amerika kreeg in eigen land een draai om de oren en dat was maar goed ook, zo moest hij gedacht hebben. Een logische reactie, zullen vele mensen denken. Maar dat is niet zo. Door te juichen voor de acties op 11 september steunde Kežman de acties van oorlogsmisdadiger Milošević onvoorwaardelijk. Hij toonde aan niks te geven om de ellende die door de president over Servië was afgeroepen. Hij toonde bovenal aan niets te geven om de duizenden onschuldige mensen die live op televisie vochten voor hun leven. Duizenden mensen die vreselijke laatste uren beleefden. Wie daarom lacht is niet goed bij zijn hoofd. Een fanaticus, zonder excuus. Kežman is zo’n fanaticus. Een man zonder geweten.
