Twee weken geleden werd op De Jaap al uitgelegd dat volledige erkenning van een Palestijnse staat door de Verenigde Naties, wat dezer dagen ter discussie staat in de Algemene Vergadering van de VN, in niemands belang en dus onwenselijk is. Inmiddels spreken steeds meer Palestijnen, waaronder de internationale Palestinian Youth Movement, zich ook expliciet tegen het voorstel uit. De Nederlandse politiek laat echter weinig van zich horen en toont zich één van de trouwste bondgenoten van Israël. Om met de woorden van Frans Timmermans op Facebook te spreken: “Het Nederlandse midden oosten beleid wordt door netanyahu gemaakt.”
Apartheid
Het heeft weinig zin om hier uitgebreid te herhalen waarom volledige erkenning van een Palestijnse staat onverstandig is. Simpel gezegd betekent volledige erkenning dat apartheid en etnische zuivering als beleid van Israël wordt gelegitimeerd en geïnstitutionaliseerd. De Palestijnse president Mahmoud Abbas heeft zijn verzoek bij de VN niet ingediend omdat het Palestijnse volk dat wil, hij handelt immers niet vanuit een democratisch mandaat maar vanuit erkenning door het westen en Israël als enige afgevaardigde van Palestina, maar wel omdat hij zijn plek aan de internationale onderhandelingstafel op deze manier wil veiligstellen. De Palestijnen weten dat ze niets aan een eigen staat hebben zolang hun rechten consequent met voeten getreden worden en zolang onderdrukking en etnische zuivering aan de orde van de dag blijven.
Genoeg reden voor Nederlandse politici om van zich te laten horen en zich uit te spreken over het gekozen pad. Natuurlijk loopt Nederland zelden voorop als het gaat om het steunen van onderdrukte groepen – in Libië, Syrië, Egypte en Tunesië liepen en lopen we ook altijd enkele stappen achter op bijvoorbeeld Frankrijk en Engeland – maar toch mag een mens hopen dat minister Rosenthal zich van zijn beste kant laat zien om mee te werken aan de oplossing van het Palestijns-Israëlische conflict. De minister schittert echter door afwezigheid in het internationale discours en de officiële verklaring van het ministerie luidt dat Rosenthal constant contact heeft met de beide partijen maar elke eenzijdige actie afkeurt.
Unilateraal
Het klinkt mooi, het afkeuren van unilaterale actie. Het betekent dat de minister wil dat de Palestijnen geen zelfstandige acties ondernemen om hun positie te verbeteren zonder dat Israël zich daar ook in kan vinden. Het is hetzelfde als zeggen tegen de zwarte bevolking van Zuid Afrika tijdens de apartheid dat ze alleen met instemming van de blanken mag strijden voor gelijkheid of tegen Martin Luther King dat hij eerst aan conservatieve blanken moet vragen of hij wel mag demonstreren tegen onderdrukking. Elke burgerrechtenbeweging is in haar aard unilateraal, is een beweging van een onderdrukte groep om te strijden tegen die onderdrukking en voor gelijke rechten terwijl de onderdrukker het daar niet mee eens is.
De uitspraak van Rosenthal is dan ook een mooiere verpakking voor een hele andere boodschap: “Israël mag zelf bepalen hoe ze met de Palestijnen omgaat”. Zolang Israël niet bereid is de Palestijnen de hand te reiken en hun rechten te erkennen mogen de Palestijnen vooral zelf geen actie ondernemen van Rosenthal. Rosenthal schaart zich met verbloemde woorden dus volledig achter Israël en weigert onderdrukte Palestijnen te steunen. Zoals Frans Timmermans al aangaf wordt het Nederlandse beleid omtrent het Midden Oosten geschreven in Israël.
Adriaan Andringa heeft over meer dan alleen Amerika een mening.
