Rutger Castricum ging hem zelf ophalen van het vliegveld, zijn Ome Roon. Zo belangrijk is oud PvdA-minister Ronald Plasterk voor de jongens van POWNED. Zonder hem hadden ze nooit House Ibiza kunnen maken: de flauwe liefdesbaby tussen het meest oninteressante van Villa Felderhof en Oh Oh Cherso. In de woorden van POWNED zelf is het een beetje belastinggeld verspillen, doelloos leuteren bij het zwembad en een beetje stappen. In de eerste vijf minuten van de eerste afleveringen sneuvelden zeker zes flessen champagne. Geofferd aan plantenbakken, zwembaden en flauwe grapjes. De Nederlandse belastingbetaler wordt hardop uitgelachen. Gewoon omdat het kan, heet dat.
Gênante Jeanine
Achter in de auto op weg naar de villa moet Ome Roon een beetje lachen als Rutger de zoveelste fles door het raampje naar buiten steekt en leeggiet. “Dat is echt zonde hoor”, hoor je hem nauwelijks overtuigend grinniken. Maar als Ome Roon later tijdens het verplichte nummer op de talkshowbank bedankt wordt voor zijn inzet bij het mogelijk maken van POWNED huichelt hij dat hij de nieuwe omroep zo lekker dwars vindt. Teleurstelling. Geen Ome Roon die voor eventjes weer Ronald Plasterk werd en zich op strenge toon uitsprak tegen de bespottelijke verspilling van belastingeuro’s.
Ook andere politici mochten logeren in het belastingparadijs van Dominique Weesie. Hero Brinkman werd ontvangen met een glas sinaasappelsap, ondanks het feit dat hij een tijd geleden al had toegegeven dat zijn alcoholprobleem niets meer dan een opportunistische leugen was. Maar op het moment dat er dan eindelijk gestapt gaat worden gaat de camera uit. “Volgens afspraak”, horen we Rutger zeggen. Blijkbaar weet Hero zich nog steeds niet te gedragen, al is er natuurlijk wat te zeggen voor het preventief laten uitzetten van camera’s. In Den Haag ving ik vorige week op dat de afdeling voorlichting van de VVD overuren maakt om POWNED ertoe te bewegen sommige beelden van het bezoek van Jeanine Hennis-Plasschaert niet uit te zenden: te gênant.
Stukje jumpstyle naar de mensen toe
Wat is het toch dat politici denken dat ze lekker gek moeten doen om kiezers te bereiken? De gedachte dat lollig doen de kloof tussen politicus en kiezer verkleint is blijkbaar erg hardnekkig. We kennen Balkenende met blikje bier en ‘Fuck Drugs’ T-shirt. Balkenende op een skateboard. Oud-minister Hilbrand Nawijn op een scooter met de zoete klanken van de Vengaboys. Andre Rouvoet met een stukje jumpstyle naar de mensen toe. Job Cohen (toen nog premierskandidaat) in de polonaise. En de ergste van allemaal: Alexander Pechtold in een flashmob.
Waarom zo krampachtig? Is het Jip en Janneke-taal in de praktijk? “Kijk een allemaal, ik kan ook lekker gek doen!” Alsof dát een medicijn is voor het voortdurend breken van beloftes waar zo veel politici in uitblinken. Hoogstens bevestigen zulke beelden het idee dat je ze niet zo serieus hoeft te nemen. Ik bid tot God dat al die mensen die de afgelopen maanden naar Egypte zijn geweest om campagnetrainingen te geven niemand heeft laten zien hoe we dat hier aanpakken. Ze zouden nog gaan twijfelen of die democratie wel echt zo’n goed idee is.
Maagzuur
Het feit dat we weer een heel weekend bezig zijn met Geert Wilders die zijn agressie niet kon verbergen is in het licht hiervan schunnig. Politici hebben zelf de waardigheid van het ambt uitgehold. Beloftes breken en lollig doen, dat is de boosdoener. Niet Wilders’ verbale maagzuur. Maar dat besef was blijkbaar niet aanwezig toen de voltallige oppositie op hoge toon van Rutte eiste dat hij hier toch echt iets van zou zeggen. Want Wilders had zojuist voor eens en voor altijd de waardigheid van het ambt aangetast. Natuurlijk ja, Wilders, altijd hij. Doe eens normaal man.
Foto: Hans R.J. West
