Afgelopen weekend: AFL viert hun Grand Final. Het is de Grand Final, dus dat moet gezien worden. Het moet groots, duur en vol spektakel. Om niet nader te verklaren redenen riepen bovengenoemde sleutelwoorden “Meatloaf” bij het gezelschap op, en van het een kwam het ander: AFL betaalde 600K en Meatloaf kwam spelen. Al is spelen niet het goeie woord: het was meer zo dat Marvin Lee Aday, alias Meatloaf, fysiek aanwezig was. Hij klonk (en zag er uit) als een incompetente dikzak. Als gehaktbrood. Badend in het zweet raakte hij precies nul noten. Het deed voorkomen alsof Marvin tijdens de pauze van zijn baan in de snackbar even met een kleine 25 pilzen achter de kiezen zijn eigen liedjes kwam parodiëren. De ooit zo grote Meatloaf was slechts een korstje van wat hij ooit geweest is. Een zielige vertoning. Gelukkig is hij niet de enige.
Het debacle dat Meatloaf heet
Hele optreden HIER!
Geïmporteerd broodje kroket
Ik schreef het eerder al: sommige artiesten moeten stoppen. Op een gegeven moment is de koek op, en moet je jezelf sparen. Hoe vervelend dat ook kan zijn. Vorige keer pleite ik voor zelfmoord: wat Cobain deed hadden er meer moeten doen. Ik noemde een Pete Doherty, een Axl Rose. Die laatste vooral omdat ik het een lul vind. Het maakt de legende compleet, zelfmoord. Bij sommige artiesten hoeft dat niet, jezelf een kogel door de kop jagen. Er zijn er ook die gewoon kunnen stoppen: lekker een beetje zitten en van de zuur bij elkaar gezongen knaken genieten. Meatloaf was daar een van. Die had halverwege de jaren ’90 op de bank moeten gaan zitten. Fijn geïmporteerde broodjes kroket eten, in plaats van zo klinken.
Kringloopwinkel
Naast Meatloaf zijn er nog een aantal artiesten die al lang en breed in een hutje op de hei hadden moeten gaan zitten. Bob Dylan bijvoorbeeld, die had dat moeten doen. Die had zich 40 jaar geleden al terug moeten trekken. Nu klinkt de beste man als een oude, aan dementie lijdende seniel die maar blíjft herhalen wat een vreselijk stommies die lui in regering van Amerika waren. In 1964 dan. Dat gedoe in Vietnam was echt vét kut: had nooit mogen gebeuren! Daar moeten we iets aan doen! UNITE! En dat alles met een kapotte stem en een verdwenen ritmegevoel. In plaats van daadkracht en een revolutionair gevoel, roept Bobbes nu vooral het gevoel van een kringloopwinkel op. En kringloop winkels stinken en zijn stoffig.
Middelgrote courgette
Bij Mick Jagger heb ik dat zelfde gevoel: die man haalt bij mij iets omhoog wat niets met zijn muziek te maken heeft. Wanneer ik Jagger als een invalide meisje van 13 over het podium zien kuieren bedenk ik me dat hij een verdomd grote mond heeft. Dat daar zeker een hele goudrenet in past. Heb je dan 530 cd’s voor gemaakt. Steven Tyler bezorgt me bijna dezelfde associaties, alleen vervang ik de appel dan voor een middelgrote courgette. Of voor een heel gehaktbrood. En ik denk ook continu dat ik z’n dochter zou doen. Geen idee wat ie verder zingt, maar het klinkt oud. Vergaan. Het klinkt als oud, bedorven voedsel. En van bedorven voedsel word je ziek. Kijk maar naar Madonna.
