James Blake deed het met Bon Iver. Björk werd door een Syriër onder handen genomen. De gitariste van Sufjan Stevens kroop onder zijn vleugels vandaag. Twee kerels die zich meisjes noemen leverden een langverwacht album. Nu de herfst echt begonnen lijkt, is dit een goed moment om eens terug te kijken naar de muziek die de afgelopen drie maanden werd uitgebracht, en om het beste daarvan in een mixtape te verwerken.
Jongenskoor
Babyface en baardmans samen in een hutje in het bos. Het nummer dat James Blake en Bon Iver samen opnamen klinkt net zo verwarrend als de samenwerking zelf. De stiltes die de muziek van Blake kenmerkt, een mooi melodietje van Bon Iver, dan nog wat elektronische verdraaiing erdoorheen: die potpourri levert een aardige song op, al twijfelt ondergetekende of Fall creek boys choir het ooit tot het beste materiaal van beide artiesten hun oeuvres gaat schoppen.
Even onwaarschijnlijk is de samenwerking tussen Omar Souleyman en Björk. Hoewel, wanneer je Björk zegt zou niets je meer mogen verbazen. Haar nieuwe album Biophilia komt binnenkort uit en is al gelekt op de interwebs. Souleyman deed een leuke remix vol Arabische invloeden, maar niets kan toppen aan het dwaze einde van Björks eigen versie van Crystalline.
Harmonieuzere samenwerkingen
Nee, er zijn harmonieuzere samenwerkingen. Zoals die tussen Rebecca Taylor en Charles Watson, beter bekend als de folkrockers van Slow Club. Hun tweede album is zeer verdienstelijk. Ook niet verkeerd is de hulp die de Londense muzikant Slime kreeg van Vondelpark, resulterend
in het prachtige 2 player.
Albums van artiesten van naam waar al lang naar uitgekeken werd zijn er ook. Little Dragon en The Field bijvoorbeeld. En Christopher Owens en Chet White, beter bekend als Girls, die doorgingen door met hun gebruikelijke recept: clichématige maar oh zo aanstekelijke rocksongs
met bijna ergerlijk simpele teksten.
Intieme tête-à-tête
Er zijn echter drie pareltjes die er uitspringen deze maanden. De eerste is de voorbode die Future Islands op ons losliet. In oktober komt hun derde album uit, en met de single Before the bridge weten ze de verwachtingen meteen erg hoog op te schroeven.
Annie Clark, ex-The Polyphonic Spree en ex-Sufjan Stevens begeleidingsband, bracht haar derde album onder de naam St Vincent uit. Hoewel Cruel het beste nummer is, bevat haar album Strange Mercy nog veel meer parels, waarmee Clark wellicht eindelijk de stap naar een groter publiek kan maken. En mis vooral ook de mooie video van Cruel niet.
Perfecte popmelodie
De grootste verrassing komt echter van het Fat Possum-label, al eerder genoemd op DeJaap. Met A.A. Bondy en Unknown Mortal Orchestra brachten ze twee aardige albums uit, maar de klapper is Youth Lagoon. The Year of Hibernation is een plaat die aandacht van de luisteraar vraagt, maar dan ook veel teruggeeft. De 22-jarige Trevor Powers weet een sfeer te scheppen waarbij je je soms op een intieme tête-à-tête met de muzikant zelf waant, en je op andere momenten weer meegenomen wordt in bijna epische soundscapes. 17, het openingsnummer op de tape, is daar een goed voorbeeld van: alsof Powers zijn perfecte popmelodie bescheiden in je oor, en in jouw oor alleen, mompelt.
Fijne herfst, allemaal.
Sander Spek heeft een betere muzieksmaak dan DJ St. Paul. Dat zegt ‘ie zelf.
