De Eurocrisis gaat ons allemaal raken. Maar sommigen worden net iets harder geraakt. Bijvoorbeeld de thuisbezorgers van je favoriete kant-en-klaarmaaltijd. De kauwgom kauwende scooterjongens die zorgen dat er na je drukke werkdag een dampende hap voor je neus verschijnt, zonder dat je daarvoor de gaspitten of de magnetron hoeft aan te slingeren.
Zo ook gisteravond. Dat de inhoud van mijn voorraadkast uitgeput was is nog tot daar aan toe: de Albert Heijn is om de hoek. Maar een onverzadigbare zin in een flinke portie babi pangang en tjap tjoy kon maar een ding betekenen: Chinees op het menu.
Pizza döner
Hoewel ik mijn handen niet omdraai voor een smakelijke Boeuf Bourguinon, moet je Chinees altijd overlaten aan de specialisten. Inmiddels worden de meeste Nederlandse pizzeria’s gerund door Turken (met de pizza döner en shoarma als ultiem smeltkroesgerecht) maar in Chinese restaurants staan enkel… Nouja, je snapt het.
Toch is het aannemelijk dat er in deze barre crisistijd minder buiten de deur gegeten wordt. De koopkracht daalt en dus denken we vast een keer extra na of we ons op Thuisbezorgd.nl wagen of dat we de aardappeltjes opzetten. En als we dan toch besluiten de pannen in de kast te laten staan, gaan we liever een keer écht uit eten. Want zo vaak hoef je de thuisbezorgservices daarvoor ook niet te laten staan.
Kapitalisten
En dat is al de eerste doodsteek voor de thuisbezorgers. De restauranteigenaren, zeg je? Vergeet de horecaondernemers, dat zijn toch maar vuile kapitalisten, weten we van de Occupy-strijders. Denk juist eens aan die scooterjongens die avond aan avond werkeloos op hun helmpje zitten te tokkelen, wachtend tot ze weer een warme aluminium bak in hun handen krijgen gedrukt.
De deurbel ging en ik snelde naar de voordeur. Shit! Ik had niet alleen geen veertien euro in huis (wat mij op een euro extra kwam te staan voor de betaling via iDeal), ik had ook niet eens een handjevol kleingeld om in de handen van de bezorger te duwen. Net als de vorige keer dat hij hier stond.
Spaarpotje
“Als mensen via iDeal betalen, geven ze dan eigenlijk nog wel fooi?” hoorde ik mezelf vragen. Ik bedacht ineens dat die euro van iDeal misschien wel in zijn spaarpotje belandt, al leek me dat sterk toen ik het hoofd van de Chinese restauranteigenaar voor me zag. Again, ik zeg niets. Of is er misschien een soort etiquette die bepaalt dat je bij iDeal-betalingen geen fooi hoeft te geven? Of erger: schiet de scooterbezorger er tegenwoordig gewoon zwáár bij in door deze vernuftige betalingswijze?
De sympathieke en inventieve bezorger (hij had zijn mobieltje heel handsfree tussen zijn wang en zijn helm geklemd) legde me uit dat hij niet altijd fooi krijgt, maar is dat ooit anders geweest? Veel iDeal-betalers legen alsnog hun portemonneevakje in zijn handen, ondanks dat ze hem geen betaling meer verplicht zijn wanneer hij het avondeten aflevert. “Ach, deze keer krijg ik niets van je. Er is altijd een volgende keer, toch?”
