Het nieuws uit politiek Amerika van afgelopen week was de openbaring van Politico dat de Republikeinse presidentskandidaat Herman Cain in de jaren ’90 als voorzitter van de National Restaurant Association meermaals beschuldigd is van sexuele intimidatie. Schandalen en politiek zijn zeker in Amerika onlosmakelijk met elkaar verbonden en sinds president Clinton kijkt niemand meer op als een politicus over de scheef gaat. Toch wist het nieuws rond Cain de gemoederen flink bezig te houden, niet omdat de verontwaardiging over het gebeurde groot was maar omdat Cain in zijn reacties steeds ongeloofwaardiger werd. Niemand kan met zekerheid zeggen welke impact het nieuws op de kansen van Cain heeft, maar het lijkt onwaarschijnlijk dat Herman Cain hier ongeschoden uit komt.
Reacties
De eerste reacties toen Politico met het nieuws naar buiten kwam waren op zijn zachtst gezegd lauw te noemen. FiveThirtyEigth’s Nate Silver bracht de reacties van conservatieve bloggers, die doorgaans toch vooraan staan om sexuele zonden te veroordelen, in kaart en concludeerde dat er weinig behoefte was om Cain publiekelijk op de vingers te tikken. Het wantrouwen tegen de liberal mainstream media is in die hoek zo groot, dat elk bericht met een korrel zout genomen wordt. Het idee dat er sprake was van een bewuste en racistische poging om Cain kapot te maken, weerhield veel journalisten ervan om de frontale aanval te openen.
Toen Cain echter begon te reageren op het nieuws gooide hij zijn eigen glazen in. Eerst wist hij niet dat hij ooit door twee vrouwen beschuldigd was, toen wist hij wel dat hij (onterecht) beschuldigd was maar niet of er ooit schikkingen getroffen waren. Vervolgens wist hij wel dat er schikkingen waren getroffen maar niet om wat voor bedragen het ging, wist hij dat het over slechts kleine bedragen van misschien twee maanden loon ging en wist hij dat het toch om enkele tienduizenden dollars was gegaan. Al dat voortschrijdend inzicht ontstond naar eigen zeggen niet omdat hij door iemand geïnformeerd werd maar omdat hij hij zich ineens meer herinnerde. Tot slot en tot overmaat van ramp bleek er ook nog een derde beschuldiging te zijn.
Geloofwaardigheid
Vooral de manier waarop Cain met het schandaal om is gegaan, komt zijn populariteit en geloofwaardigheid niet ten goede. Nate Silver analyseerde ook wat de electorale krachten van Herman Cain zijn en hoe die door dit schandaal geraakt kunnen worden. Zijn imago als de hardwerkende zakenman en ideale baas en buurman loopt een stevige deuk op terwijl hij zijn reputatie als iemand die problemen weet op te lossen en die niet door Washington verpest is, die dus eerlijk is een geen politieke rat, bepaald niet weet waar te maken. In een week tijd plaatste Cain zich op hetzelfde niveau als zoveel liegende, draaiende en bedriegende politici in Washington en juist daarin lag zijn onderscheidend vermogen ten opzichte van zijn concurrenten.
Die Republikeinse concurrenten zijn voorlopig terughoudend in het aanvallen van Cain op zijn gedrag. Volgens Cain en zijn team is het nieuws bij Politico met racistische motieven ingestoken door het team van Rick Perry, het doet denken aan de vraag wie RTL Boulevard ooit informeerde over de affaire van Jack de Vries, maar die ontkent in alle toonaarden. Alleen Michelle Bachmann waagde zich aan een steekje onder water toen ze zei dat de Republikeinen een kandidaat nodig hebben bij wie geen lijken uit de kast komen. Als de berichtgeving echter blijft aanhouden en Cain zijn tactiek van schoppen naar concurrenten en leugens met leugens verhullen blijft volhouden, zullen zij zich gedwongen voelen om zich uit te spreken. Juist de conservatieve Christenen in het zuiden, die een belangrijk electoraat vormen voor Cain, zullen met argusogen toekijken hoe het schandaal zich verder ontwikkelt. Hoewel het nieuws de campagne van Cain nog niet de nek heeft omgedraaid, heeft het schandaal alle potentie om dat alsnog te doen.
Adriaan Andringa zal tot de presidentsverkiezingen in 2012 regelmatig verslag doen van het Amerikaanse politieke schouwspel.
