“He lul, je staat op een invalidenparkeerplaats, hoor!” Dit – of woorden van gelijke strekking – hoort ‘ie vaker. Vrijwel dagelijks eigenlijk. Hij trekt zich er inmiddels niets meer van aan. Reageert er zelfs nauwelijks meer op. Ik keek er – heel naïef – nog wel van op, toen ik voor het eerst met hem mee reed. “Met je dikke asobak. Ze slepen je zo weg hoor, ken ik je garanderuh.” En daarop volgende nog een eloquent “eikel dat je er staat”.
Heel beheerst wijst ‘E.’ mij erop dat je in Nederland best invalide mag zijn, maar niet in een Porsche. Dat kan natuurlijk niet. Echt niet. Je mag overtuigd kreupel zijn in een Swift, in een 205, in een Polo, in een 440, in een Yaris, vooral in een Agila, zelfs in een Multipla (soort zoekt soort immers), nog net in een Passat, maar beslist niet in een Carrera. Beetje in een Porsche rijden als fysiek uitgedaagde, zeg. Schandalig. Dat is natuurlijk niet bedoeling. Dat doe je gewoon niet. Dat is slechts voorbehouden aan de mensen die in het gelukkige bezit zijn van benen die wel goed functioneren.
Prettig exemplaar
Best een fijn karretje trouwens, die 996 Carrera. 3,6 liter, 320 PK en in 4,2 seconden op de 100 km/u. Dat doet de gemiddelde valide ‘em niet na. Haalt op een haar na een topsnelheid van 300 km/u en drukt je tijdens dat proces lekker stevig terug in je lederen kuipstoel. Prettig bochtenwerk ook. En natuurlijk is-ie voorzien van de nodige luxe. Nee, daar rij je beslist niet mee voor joker. Maar goed, met welke Porsche wel? Nou ja, ik maak graag een uitzondering voor de Cayenne. Daar moet een verbod op. En de ontwerper verdient lijfstraffen, maar dit terzijde.
Ook iets waar je anders nooit over nadenkt; ‘E.’ heeft een eigenaardig soort hulpstuk voor zijn parkeervergunning. De Fort Knox onder de documenthouders, zo je wilt. Die vergunningen zijn op straat kennelijk goud waard en daar wendt ons straattuig maar al te graag wat spierkracht voor aan. Zo’n ruitje ligt er in no-time uit. De kosten voor het in originele staat herstellen van de fraaie 996 gingen een beetje pijn doen, na al die inbraken. Dus ligt er op zijn dashboard een soort documentklem op steroïden zijn gehandicaptenkaart in een wurggreep te houden. Dat moet. Dat kan niet anders meer. De ruit aan de bestuurderskant is inmiddels ook van gewapend glas, vanwege het niet aflatend tikken – of eigenlijk, beuken – ertegen door willekeurige passanten. Hij moet natuurlijk wel gewezen worden op het feit dat-ie geparkeerd staat op een invalidenparkeerplaats. Liefst zo boos en verontwaardigd mogelijk.
Gratis
En hij parkeert gratis. Overal. Ook op andere openbare parkeerplaatsen. Met het praktisch argument dat de betaalautomaten niet makkelijk bereikbaar, noch toegankelijk zijn voor gehandicapten. Dat is al sinds 2008 zo maar kennelijk hebben Nederlanders daar nog steeds moeite mee. Want; hij rijdt een Porsche, dus is-ie rijk, dus kan-ie dat best betalen. Onzinnigheden. Het voorbij de parkeerpaal strompelen is wel een scheldkanonnadetje of twee waard, zo blijkt. Sneuerts. Ruilen, anders?
Goed, dan ben je dus invalide. Van het onherstelbare soort. Dat feit alleen is al vervelend genoeg, om het eens eufemistisch uit te drukken. Dan moet je je wapenen tegen inbraken die je met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid voorspellen kan omdat straatvandalen het zelfs gewoon op klaarlichte dag sans gêne gemunt hebben op je parkeervergunning, om vervolgens op bijkans dagelijkse basis uitgescholden te worden wanneer je net je auto geparkeerd hebt. Mag de man dan in vredesnaam – met fijne Porsche en al – gratis voor de deur parkeren? Van mij wel. Grow up, Nederland.
