Barack Obama is een socialist, een moslim, vernietigt de American Dream en moet zo snel mogelijk plaats maken voor een echte president. Wie de afgelopen jaren ook maar twee minuten aandacht aan Amerikaanse politiek heeft besteed, kan de Republikeinse aversie tegen president Obama niet ontgaan zijn. Er lijkt de Republikeinen dan ook alles aan gelegen om hem bij de verkiezingen over precies een jaar te verslaan, maar is dat wel zo verstandig?
Throwing the election
Ze zullen het niet snel hardop toegeven, maar binnen beide partijen heerst de opvatting dat kritische woorden soms beter zijn dan electorale daden. De verkiezing van 2004 was voor de Democraten daar een perfect voorbeeld van. Bush boekte een pijnlijk krappe overwinning voor een zittende president, terwijl de tegenvallende John Kerry voorkwam dat de Democraten hoofdpijndossiers uit het Midden-Oosten te vroeg moesten oplossen. Het maakte de verkiezing van 2008 voor de blauwen tot een peulenschil. Dat Obama vervolgens een Nobelprijs voor de Vrede kreeg omdat hij toch vooral niet Bush was, bevestigde dat beeld.
Dit keer zijn de rollen omgedraaid en zouden de Republikeinen baat kunnen hebben bij nog vier jaar economische malaise onder Barack Obama. Ze zadelen de Democraten dan namelijk op met de moeilijke beslissingen over de economie, de zorg en de staat van het onderwijs. De kans dat de economie zich op miraculeuze wijze herstelt binnen nu en twee of drie jaar is tenslotte verwaarloosbaar en dus zal Obama, zelfs als hij het vanaf nu financieel wel goed speelt, niet meer de vruchten kunnen plukken van enig beleid. De verkiezing van 2016 is dan vervolgens een makkie voor de Republikeinen, die daarmee vijf jaar de tijd krijgen om de gelederen te sluiten en vervolgens de Oval Office zonder moeite in te nemen.
Tea Party guest list
De gelederen sluiten is echter nog niet zo gemakkelijk, want de Tea Party heeft een steeds grotere vinger in de pap en stuurt een hele gastenlijst af op die ene gedoodverfde winnaar uit Massachusetts. Sarah Palin doet toch maar niet mee, Michelle Bachmann zette zichzelf buitenspel, ultra-libertariër Ron Paul is beter af als onafhankelijke kandidaat, Rick Perry blijkt alles behalve een geboren debater en Herman Cain en zijn SimCity-belastingplan lijken kansloos nu blijkt dat hij iets meer liet aanblazen dan zijn pizzaovens. En dan is daar nog Jon Huntsman, die interessante economische plannen heeft, maar wiens campagne vooral opgemerkt wordt door zijn enthousiast twitterende dochters (@jon2012girls), die vooral hun humor en lef inzetten, maar ook attractief gezien zijn de zusjes meer dan zesjes.
Romneycare
Die gedoodverfde tegenstander is natuurlijk Mitt Romney. Hij wordt vanuit de Tea Party en door libertariërs sowieso al jaren tegengewerkt, want hij zou te progressief zijn en Rick Perry’s reclamespot over Romneycare vatte dat kort maar krachtig samen. Mitt Romney heeft echter wel de looks van de charismatische, licht grijzende president die we al decennialang vanuit Hollywood voorgeschoteld krijgen. Zijn succesvolle rol als directeur van de Olympische Winterspelen van 2002 in Salt Lake City is bovendien een leuke troef, maar een ander Utah-gerelateerd puntje op zijn cv, en trouwens ook dat van Huntsman, is een groot maar weinig besproken issue.
Mormonen
Romney en Huntsman zijn namelijk leden van The Church of Jesus Christ of Latter-day Saints en Romney is alumnus van de bijbehorende Brigham Young University. U en ik kennen kerkgangers van deze groep vooral onder de term mormonen en als u dacht dat een zwarte president een grote stap was voor de conservatieve Verenigde Staten, nou, dit is er nog zo een. Officieel zijn mormonen namelijk wel christelijk, maar veel Amerikanen zien dat anders en hebben vooral moeite met de mormoonse aandacht voor geschriften buiten de Bijbel, waaronder oprichter Joseph Smith’s Book of Mormons. Polls laten geregeld zien dat rond de tachtig procent van de Amerikanen vindt dat een president een goed christen moet zijn om een succesvolle leider van de Nation under God te zijn en we zien meteen waar de schoen wringt.
Afkeer of bekeer
Interne problemen hebben de Republikeinen dus nog genoeg. Niet alleen ageren zij sterk tegen een president die een probleem heeft dat zij ook niet kunnen oplossen, ze hebben ook intern nog een aantal issues waarbij de vraag is of de afkeer van Obama groot genoeg is om het te slikken dat hun beste kandidaat door de eigen achterban als een christelijke bastaard kan worden gezien. En dan hebben we het nog niets eens gehad over de dalende religieuze cijfers in de Verenigde Staten, waardoor economische conservatisme binnen afzienbare tijd nog wel eens de enige Republikeinse troef kan blijken. Als die troef echter tussen 2012 en 2016 niets blijkt op te lossen zouden hun dagen geteld zijn. Het is daarom dat het debat een extra invalshoek verdiend, want willen winnen en moeten winnen blijkt vooralsnog mijlenver uit elkaar te liggen en nog vier jaar van zogenaamd Amerikaans socialisme kan voor de conservatieven pure winst opleveren.
Jules Zane studeert geesteswetenschappelijke zaken en verslaat Amerikaanse sporten voor SportAmerika.nl
