Het einde is nabij. Toch heb ik nog een lange weg te gaan. Nog 2 dagen en de Free Fashion Challange, het project waarin 30 “fashion addicts” een jaar lang afkikte, is op zijn einde. Dit betekent dat diegene die het volgehouden hebben, weer als een dolle te keer zullen gaan. Althans dat is mijn verwachting.
Nu is dit in mijn geval “makkelijk praten”, dit om 2 redenen. Mijn finishlijn is nog niet eens in zicht, ook niet met mijn ogen geknepen. Voor mijzelf heb ik besloten het traject nog wat te rekken. Eerst mijzelf een tailored made jeans zien aan te meten, daarna kan ik stapvoets het land der winkelende weer betreden. Dergelijke processen moeten worden gedragen met zorg. Vergelijk het met een duik in het koude water, na uren in de zon te hebben gelegen. Eerst even de polsen nat maken. De tweede reden heeft te maken met het verschil in kandidaten. De meesten shopte zich driemaal een slag in de rondte. Voor hen kwam het afkicken met bijwerkingen die wij alleen van TV kennen. Stereotype H&M/Zara shopper ben ik nooit geweest. Sterker nog dit project heeft de aversie alleen maar vergroot, wat resulteert in een degelijk en gedegen kledingbeleid.
Het ruilen loopt momenteel niet van stapel, ook al zitten er wat beauty’s in de pijpleiding. Sinds de laatste keer dat ik jullie op de hoogte heb gehouden, ben ik niets op geschoten. Sterker nog, ik ben alleen iets kwijt geraakt! Waar ik tot op heden niets voor terug heb. Investeren in de toekomst noemen ze dat. Door dit gebrek aan nieuwe informatie, lijkt mij dit een uitgelezen moment om wat ervaringen te delen. Ondanks mijn kijk op de manier van producten kopen, is een volledig jaar niets kopen toch even wennen. Vooral doordat mijn voorbereiding bar en bar slecht was. Simpelweg door me een dag voor aanvang, in een vlaag van verstandsverbijstering, op te geven. Dit resulteerde in het overwinteren zonder benodigde jas, laagje voor laagje aankleden. En ritme in je waspatroon creëren, om met de zelfde sokken en ondergoed lekker voor de dag te komen.
Nu heb ik mijzelf de eerste negen maanden simpelweg afgestompt. De kans tot mislukking verkleint. Zo ver mogelijk uit de buurt gebleven bij producten die mij doen watertanden. Dit maakte dat ik de eerste drie kwart van de uitdaging met gemak door alles heen fietste. Nu zeggen ze altijd dat de laatste loodjes het zwaarst zijn, in mijn geval geld dat dubbel. Ik ging van totale onthouding, naar een overload aan de prachtigste producten. Waar ik niets mee mocht doen. Eind augustus ben ik namelijk begonnen met mijn stage bij Tenue de Nîmes. Voor diegene die uit Amsterdam en omstreken komen, is uitleg overbodig. Voor een ieder buiten deze categorie een korte samenvatting; The denim inspired boutique, zegt eigenlijk alles al. Wanneer je van kwalitatief superieure producten houdt met een uitgesproken authentiek karakter, is dat dé plek om naar toe te gaan. Nu is dit voor iemand zoals ik, zeker binnen de positie waarin ik mij begeef, een hel!!
Alsof je een kind van vijf, negen maanden niets te eten geeft. Vervolgens in een snoepwinkel zet. Haar dan drie maanden met haar handen geboeid aan alles laat ruiken, en af en toe een likje geeft. Zonder dat het arme kind ook maar één fatsoenlijke hap krijgt.
En dan besluit dat “arme kind”, om maar even in deze metafoor door te draven, op het moment dat de boeien los gaan en alles voor het oprapen ligt, om er nog even lekker een paar dagen achteraan te plakken. Even terug naar de realiteit. Zoals ik al kort aanstipte, vrijdag heb ik mijn jaar zonder winkelen voltooid. Echter ben ik er nog lang niet, en jullie zijn nog niet van mij af. Ik ruil nog even door. Ik houd nog even vol.
