Het moet pure liefde zijn geweest tussen Louis van Gaal en Johan Cruijff. Die hebben elkaar ontmoet aan het strand van Barcelona en brachten daar de dag door. Terwijl de mist uit zee bezit nam van het land kropen ze lekker tegen elkaar aan. Een dekentje zorgde voor nog meer warmte tussen de twee prille geliefden. Een wijntje, een biertje en wat kibbeling deden de rest. De twee verpanden hun hart aan elkaar. Uren hingen ze samen in het park. Dronken samen bier onder de schaduw van hoge bomen. Belden uren met elkaar. Elke minuut van de dag dacht de één aan de ander. En de ander aan de één. Als ze heel even tijd hadden zagen ze elkaar. Tot het mis ging.
Kerstdiner
Want toen Johan Cruijff zijn zo geliefde Louis uitnodigde voor het kerstdiner in 1989 werd die laatste gebeld. Riet was overleden. En omdat Riet de zus van Van Gaal was moest hij dat kerstdiner natuurlijk verlaten. Later hoorde die dat Johan Cruijff daar verbolgen over was omdat er geen bedankje vanaf kon. Heibel natuurlijk. Want Cruijff reageerde woest dat er een steekje los was in het hoofd van zijn voormalige geliefde. Hij had niks gezegd. Over en uit was het. Niet meer samen naar de sterren kijken. Nooit meer urenlang aan de telefoon. Geen handjes meer vasthouden. De één vond de ander een idioot. En de ander de één. Dan houdt het op.
Het was Truus van Gaal die de telefoon uit handen trok van haar man. Die wilde er met een goed gesprek uitkomen. Gewoon. Als volwassen mensen onder elkaar. Om te bespreken waar het misgegaan was. Zoals het een goed man betaamt luisterde die naar zijn vrouw. Want als echte man weet Louis dat je als echte man geen moer te vertellen hebt. Die moest zijn vrouw gelijk geven. Want waarom zou hij inderdaad naar Johan bellen? Die had hem voor alles en nog wat uitgemaakt, dus dan praat je niet met elkaar. Ondertussen gingen de beschimpingen over en weer door. Twintig jaar lang.
Idioot
Maar er gloort hoop aan de horizon. Want daar is de EO. Die hebben een serie die “Het Familiediner” heet. En presentator Bert van Leeuwen wil de twee kemphanen weer tot elkaar brengen. Dat moet fraaie televisie worden. Cruijff tegenover Van Gaal. Dat ze dan eerst de verwijten over en weer smijten. Dat het de schuld is van Louis. Want die wilde niet bellen. Of dat het allemaal de schuld van Johan is. Want die heeft niet eens een telefoon. Dat het de schuld van hem is. Of van die andere. Want iemand moet de schuld. Dat er glazen sneuvelen. Er borden door de ramen worden gelazerd. Dat ze elkaar de harses inslaan. Om aan het eind van het programma elkaar de liefde te verklaren. Want die is er altijd geweest. Ondanks de ego’s. Ze denken terug aan de zeemist, die dag in Barcelona. En terwijl de violen harder spelen, de aftiteling in beeld komt, Bert van Leeuwen ziet dat het goed is kijken ze elkaar diep in de ogen.
“Het is zo fijn met jou”.
“Idioot”.
