Ik? Was het maar waar! Kon ik maar dartel en onbevangen door het leven dansen als een Bas Heijne, een Paul de Leeuw, een Ed Nijpels of een Reinout Oerlemans. Nu moet ik toegeven dat ik wel heel vaak in de gay-karaoke Frogus aan de Estrella-straat in het centrum van Asuncion word gesignaleerd maar dat is altijd in het bijzijn van mijn verloofde. Goed, ik ga daar opvallend vaak zonder Paula naar het toilet en wat ik daar uitspook zal haar chorizo zijn.
Bovendien moet zij mij in de nabije toekomst nog vaak genoeg naar het toilet begeleiden om mijn stoma schoon te schrobben en daar komt nog bij dat keurige dametjes uit Madrid niet echt zijn weggelegd voor mantelzorg. Maar goed, maricon dus, al zeggen ze hier ook vaak trolo (die uitdrukking komt eigenlijk uit de pisbakken van Buenos Aires). Lezers schrijven mij vaak: “Maar Don Arturito, u draagt altijd hele extravagante schreeuwende hemden, u ziet er vaak uit als een papegaai. Waarom draagt u niet gewoon mannelijke hemdjes van Lacoste en bootschoenen zoals de broer van uw verloofde, waarom wilt u altijd zo opvallen met het gevaar dat u wordt weggezet als een een relnicht met MAVO-3 terwijl u een beeldschone verloofde heeft en notabene cum laude bent afgestudeerd in de Semitische Talen aan de Universiteit van Amsterdam?”
Pero bueno
Ja, die stigmata van een latente homoseksualiteit en de daarmee gepaard gaande oppervlakkigheid, daar heb ik inderdaad mijn hele leven al last van. Om trouwens nog even op die schreeuwende negerhemden terug te komen: dat was op advies van mijn lifestyle consulente die net het ondermaanse heeft verlaten dus er is in feite geen sprake meer van lifestyle. Enfin, zij vertelde mij: “Don Arturito, je bent een van nature somber mens met een angstaanjagende obsessie met de dood, trek gewoon een fleurig hemdje aan.“ Pero bueno, de gevolgen zijn bekend en ik vond 600 euro voor een telefonisch consult van vijftien minuten toch best wel duur.)
Het zit zo: tijdens mijn activistisch verleden (Nijmegen, seizoen ’77/’78) was het heel gewoon om met je beste vriend te neuken, dat ging in één adem door met Outspan, Biafra, het Palestina Komitee, het ANC, de Wychense punkband Tedje en de Flikkers die vaak in café De Plak in Nijmegen optraden (een stalinistisch homobolwerk), de Groene Waterman, Elly en Rikkert en wat dies meer zij. Van die beste vriend (ik lag overigens altijd bovenop, dat dan weer wel) kreeg ik op mijn negentiende jaar een pakket boeken van de ECI met onder anderen werken van Hannes Meinkema, Anja Meulenbelt en Joke Smit en toen was voor mij de maat vol. Homoseksueel okee maar trut? Later werd ik dan weer opvallend vaak op zondagavond in de hoofdstedelijke Trut gesignaleerd maar ik kwam daar eigenlijk alleen om mijn hersenpan op te blazen met poppers. Begin jaren tachtig had ik dan weer allerlei “ooms” die mijn drankjes betaalden in Blue Boy, The Queenshead, de Argos, Boys en Bengels en natuurlijk op de Roze Rimpel-avonden van het COC in de Rozenstraat (voor oudere homosuelen, vaak afkomstig uit de wereld van het variété). En maandagochtend ging ik dan altijd even, voor het college Islamitisch Recht van prof.dr.mr. Ruud Peters, bij wie ik later dus cum laude ben afgestudeerd in het Mohammedanisme) voor de zekerheid naar de kliniek van de GG&GD aan de Groenburgwal, just in case).
Ed Nijpels
U begrijpt, op deze manier worden de hardnekkige roddels niet de wereld uit geholpen. En dat terwijl ik graag onbevangen als een tochtig veulen door het leven wil dartelen, ik zou niets liever willen dan mijn homoseksualiteit te willen uitbuiten, te willen neerzetten als een metafoor voor mijn minachting voor de dood. Despues de mi, el diluvio! Mijn verloofde denkt daar echter heel anders over en zei net: “Stuur nou maar gewoon die bananenfoto mee, Don Arturo, daar zie je er best mannelijk op uit. Ik stuur hem dan meteen door naar mijn broer, als bewijsmateriaal van jouw heteroseksualiteit.”
Vooruit dan maar, dacht ik, het is kwaad kersen eten met een boze Paula.
Ik wil nog even terugkomen op Ed Nijpels. Ik was rond 1998 in het park achter het Hilton in Tel Aviv, gewoon om een luchtje te scheppen. Het was daar een mierenhoop van mannen in pakken en Arabische geitenhoeders in kaftans, uit de bosjes klonk gesteun en gekreun en ik kon er skiën op een piste van proppen Kleenex. Kom ik daar Ed Nijpels tegen in een hawaïhemd en shorts! “Luchtje scheppen, mijnheer Nijpels, vroeg ik heel beleefd, op dit onzalige tijdstip van de nacht. Past u wel op de portemonnee?”
Enfin, typisch Ed, ruilend en tuitelend: “Ik heb net een lezing gegeven voor de VVD, afdeling Tel Aviv, daarna heb ik juffrouw Rosenbaum in haar rolstoel naar verzorgingstehuis Jacob Israël de Haan gereden en ik zeg nog tegen Shoshanna, zal ik die lezing volgende keer niet gewoon op uw kamer doen? Goed, we hebben nog even gebridget en ik ben nu onderweg naar mijn suite in het Hilton en dacht, kijk, wat een drukte in het park, wat zou hier toch gaande zijn?”
Ik dacht er het mijne van en ben het park ontvlucht, dat moge duidelijk zijn. Ik ben behoorlijk liberaal maar er zijn grenzen. Wat Reinout Oerlemans betreft: hij heeft dezelfde baard als Freddie Mercury in zijn nadagen en dan weet ik genoeg, met mijn ervaringen in het Sodom en Gomorra dat 020 eind jaren zeventig en in de jaren tachtig was. Nou, ik hoor Paula heel hard maricon schreeuwen, ik ga snel de afwas doen en hondenpoep ruimen in de tuin!
