Black Friday. Normaliter zou ik moeten overlopen van enthousiasme, een dag ter ere van de door mij zo geliefde geluidsdrager gevierd op de plek waar ik vaker te vinden ben dan in de kroeg. Een dag waarop de platenzaak wordt overspoeld met speciale items in gelimiteerde oplage, speciaal voor de liefhebber van de fysieke drager bij uitstek; het vinyl. Een initiatief dat ik enkel kan toejuichen. Vandaar ook dat ik afgelopen vrijdag, 25 november, even binnen viel bij mijn lokale platenpusher, Sounds, in Tilburg.
Prijskaartjes
Om mij daar vervolgens enigszins teleurgesteld te vergapen aan het aangebodene en te verbazen over de prijskaartjes die daar aanhingen. Een boxset van Janis Joplin, The Wall uitgevoerd in 7”s, een doosje met singles van The Yardbirds, herpersingen van John Lennon, Bob Dylan, een single met fotoboek in – ja, een mooie – metalen box van Syd Barrett en de vier singles van Nevermind op 10” in een opvallend blauwe doos (voor een schappelijke 85 euro). Een muur vol dinosauriërs en overleden helden.
Gevestigde namen die niet voor niets gevestigd zijn en dan ook als warme broodjes over de toonbank vlogen. Maar even goed een gemiste kans. Een enkeling daargelaten, zoals een Wilco en The Black Keys, was de ‘jeugd’ geheel afwezig. Black Friday als feestje voor de platenkopende bierbuik met grijze haren, teruglopende haargrens van minimaal vijftig en Bart Nijman, het stereotype in praktijk gebracht. Punt is dat ik niet grijs, kalend noch vijftig plus ben (*grap over de bierbuik hier zelf invullen*) en toch platenkoper.
De Wereld Draait Door-sessies
Alleen zit ik niet te wachten op de collectie van mijn vader, of een versie van een album die allang heb in singles (The Wall is verdomme al een dubbelaar, zo blijf je omdraaien!). Misschien ben ik uit jeugdsentiment nog geneigd om de gehele discografie van Typ-o-Negative op groen vinyl te kopen, of wil ik stiekem toch die singles van Nirvana. Mijn ribben houd ik echter liever in mijn lijf. Veel liever nog zie ik gelimiteerde releases van The Black Atlantic, Voicst of Rats On Rafts, liefst nog waarbij zij elkaar coveren. De De Wereld Draait Door-sessies uitgevoerd in een mooie doos aan 7”s of Ali B’s Op Volle Toeren uitgebracht in singletjes met op de A-kant het origineel en op de B-zijde de remake. Ga eens praten met kleine (vinyl)labels, zoals Quadrofoon Records, Subroutine Records of Beep! Beep! Back Up The Truck en betrek hun releases bij deze dag.
Opties te over, dichtbij huis, muzikanten en Nederlandse labels genoeg die met liefde aan vinyl werken, maar ze lagen er niet. Natuurlijk zijn er rechtenkwesties, en doet Amerika moeilijk met de releases die ze daar wel hebben. Maar dit goede initiatief verdient een beter vervolg. Een vervolg dat zich ook richt op eenieder geboren na 1970, maar wel met een warm hart voor de ruisende groef. En dan zal ook ik weer niet anders dan enthousiast (kunnen) zijn.
Foto CC: Letfunbegin
