Zoals elk jaar waren de schijnwerpers gericht op een paar mensen. Die bepalen het voetbal. Dat er af en toe een club kampioen wordt, een wedstrijd wint of zelfs verlies is bijzaak. Het gaat om de mensen. Want daar gaat de supporter voor naar het stadion. Of ze zetten de televisie ervoor aan. Messi wil iedereen zien spelen. Ronaldo ook, hoewel het percentage mensen die een bloedhekel aan die arrogante kwal hebben groter is dan bij de Argentijnse sterspeler. Zo waren er ook beleidsbepalers die om aandacht vroegen. En trainers. We maken een rondje rond de velden. Niet uitputtend en zeker niet volledig. Om bij de voetbalman van het jaar uit te komen.
Geniaal
José Mourinho. De trainer van Real Madrid werd het afgelopen jaar zowat waanzinnig door het goede spel van Barcelona. Hij stond voor joker voor de hele wereld en zette zichzelf nog meer voor joker. Hij spoorde spelers aan om rood te krijgen. Hij stak ogen uit. Gedroeg zich als een beest langs de lijn. Probeerde met gefingeerde filmpjes zijn grote rivalen de Catalanen in een kwaad daglicht te stellen. Niets hielp. Want Barcelona was groot en bleef groot. En Mourinho bleef ondanks alles geniaal. Helaas niet de voetbalman van het jaar.
Gertjan Verbeek. Die bleef vooral zichzelf en dreef AZ tot grote hoogte. Ook een groot man. Ronald Koeman. Niemand die verwacht had dat Feyenoord nog kon presteren. En Feyenoord is ineens een heuse kampioenskandidaat. Maar ook die mannen zijn niet de voetbalman van het jaar.
Fluwelen revolutie
Messi. Ronaldo. Geniale voetballers waarvan niemand in de de schaduw kan staan. Die hoeven we dus niet te behandelen. Die twee haalden voortdurend het wereldnieuws. Niet in het minst vanwege de epische gevechten tussen Barcelona en Real Madrid. Maar ook zij bepaalden het beeld van 2012 niet.
Bestuurders dan. Martin van Geel maakte in Rotterdam furore omdat hij ineens wel voor weinig de spelers kon aantrekken die Leo Beenhakker niet kon aantrekken. Voor de voetbalman van het jaar komen we echter uit in Amsterdam. Johan Cruijff begon daar zijn fluwelen revolutie. Een revolutie die al snel ontaarde in een totale oorlog op meerdere fronten. Zijn grootste tegenstander bleek die kale meneer Ten Have. Die loog. Bedroog. Belazerde de boel. Moest weg van iedereen die Ajax een warm hart toedraagt. En wat doet meneer Ten Have? Die gaat gewoon in beroep tegen de uitspraak in een kort geding dat door Johan Cruijff tegen hem was aangespannen. En als je dat kunt, het bord voor de kop zo groot is en je handelt alleen vanuit je eigen ego dan is het waar. Dan is Ten Have de voetbalman van het jaar.
